امادگی جسمانی

آمادگی جسمانی. ورزیدگی بدنی، آمادگی جسمانی یا فیتنس[ ۱] ( به انگلیسی: Fitness ) حالت ورزیده بودن کافی برای انجام فعالیت های سنگین تر جسمی است. این آمادگی معمولاً با انجام مکرر نرمش ها و ورزش ها و همچنین تغذیه مناسب و استراحت کافی حاصل می گردد.
پیش از انقلاب صنعتی، ورزیدگی به صورت توانایی انجام فعالیت های روزانه بدون خستگی بی مورد تعریف شده بود اما با ماشینی شدن و تغییراتی در سبک زندگی، اکنون تناسب اندام، معیار توانمندی بدن برای کافی و مؤثر عمل کردن در فعالیت های کاری و اوقات فراغت، سالم بودن، مقاومت در برابر بیماریهای ناشی از کم تحرکی و مواجهه با شرایط اضطراری در نظر گرفته می شود.
آموزش های خاص ورزشکاران را آماده به انجام دادن ورزش ها به بهترین نحو می کند. به عنوان مثال:
• دو ۱۰۰ متر: در این تمرین ورزشکار باید آموزش کافی دیده باشد تا در طول مسابقه با حداکثر سرعت بدود.
• ماراتون: در این مورد ورزشکاران باید آموزش کافی دیده باشند تا به صورت ایروبیک عمل کرده و استقامت آنها به حداکثر خود برسد.
• بسیاری از آتش نشانان و افسران پلیس به طور منظم تحت تست آمادگی جسمانی قرار می گیرند تا تعیین شود که آیا آن ها قادر به انجام وظایف طاقت فرسای مورد نیاز برای کارشان هستند یا خیر. [ ۱]
• تمام سربازان ارتش ایالات متحدهٔ آمریکا باید دورهٔ ای پی اف تی را طی کنند که یک تست ورزش برای معاینهٔ ماهیچه ها، طاقت، توانایی و آمادگی جسمانی است. [ ۲]
• دویدن در تپه، این تمرین نیاز به داشتن مهارت هایی از آمادگی جسمانی برای شروع دارد و برای عضلات ساق پا مناسب است. این نوع تمرینات بیشتر از سوی ارتش روی سربازها اجرا می شود. امتحانات مربیگری آمادگی جسمانی در ایران توسط فدراسیون برگزار می گردد. کسانی که در این دوره ها شرکت می کنند و در امتحانات مربیگری غیبت داشته باشند یک تا دو سال از حضور در این دوره محروم می شوند.
عضله متشکل از رشته های بلندِ سلولی است. هر کدام از سلول های عضلانی، حاوی تارهایی نازک و منقبض شده از پروتئین های آکتین و میوزین هستند؛ پروتئین هایی که منبع قدرت عضلات هستند. این تارهای نازک در هم می پیچند و به این صورت قدرت عضله را تأمین می کنند. کل قدرت عضله به تعداد تارهای پروتئینی که در یکدیگر می پیچند بستگی خواهد داشت.
برای افزایش قدرت عضلانی و رسیدن به سطح مطلوب تری از آمادگی جسمانی، باید عضلات را طی روند منظم در تمرین های ورزشی درگیر و پروتئین کافی برای عضله سازی را جذب کرد. انجام فعالیت های ورزشی باعث منبسط شدن سلول های عضلانی می شود و به دنبال آن، جذب پروتئین های آکتین و میوزین افزایش پیدا می کند. در کنار این مسئله، در عضلات کسی که به طور منظم ورزش نمی کند، تارهای پروتئینی هر کدام به طور جداگانه فعالیت می کنند. ورزش کردن باعث ایجاد هماهنگی در کارکرد تارهای پروتئینی عضلات می شود و به این صورت، حداکثر قدرت ممکن عضلات افزایش پیدا می کند.