آمادئو بوردیگا ( زادهٔ ۱۸۸۹ میلادی - درگذشتهٔ ۱۹۷۰ میلادی ) . مارکسیست ایتالیایی، از نظریه پردازهای کمونیسم و از رهبران کمینترن بود. او که از رهبران حزب کمونیست ایتالیا به شمار می رفت در ۱۹۳۰ و به اتهام گرایش به تروتسکیسم از این حزب اخراج شد.
... [مشاهده متن کامل]
معروف است که او از معدود کسانی بود که چهره به چهره مقابل جوزف استالین ایستاد و به او گفت که به انقلاب خیانت کرده است اما به دست او کشته نشد. او از جمله کسانی بود که از کمینترن اخراج شد و بعدها حزب مارکسیست مستقلی را در ایتالیا رهبری کرد. وی در کنار کسانی چون هرمان گورتر، پانکوک، زینوویف، بلا کون و ماتیاس راکوسی به جناح چپ کمینترن تعلق داشت.
در ماه آوریل ۱۹۲۰ کارگران فلزکارِ شهر تورین، مقر کارخانجات شرکت اتوموبیل سازی فیات برای حفظِ «شورای کارخانه» دست به اعتصاب زدند. موج اعتصابات به سرعت سراسر منطقهٔ شمال ایتالیا و صنعتی ترین منطقهٔ کشور را فراگرفت. کارگران پس از مدت ها ایستادگی در برابر توطئه های صاحبان صنایع برای بستن کارخانجات، و درگیری با پلیس و ارتش، کارخانه ها را تسخیر کردند، و تولید و اداره ی امور صنایع را برای مدت کوتاهی تحت کنترل گرفتند. آنارشیست ها و سندیکالیست های رادیکال هم با مواضع متفاوت و مشروطِ خود از شوراها پشتیبانی می کردند و در آن ها فعال بودند. اما متفکرین جناح چپ حزب سوسیالیست، ازجمله آمادئو بوردیگا ( با دیدگاه بلشویکی ) ، برخورد انتقادی به شوراها و نظرات گرامشی داشتند. بوردیگا بدون آنکه با شورا ها مخالف باشد، بر نکتهٔ بسیار مهمی تأکید می کرد. او و پیروانش بر این عقیده بودند که مادام که سرمایه داری برقرار است، فعالیت شورا ها به ناچار محدود به فعالیت های نوعِ اتحادیه ای ( مقاومت و اصلاحات ) خواهد بود. وی، در اوج مبارزات کارگری در ۱۹۲۰ در مقاله ای با عنوانِ طعنه آمیزِ «تسخیرِ قدرت یا تسخیرِ کارخانه» نوشت که «کنترل امور داخلیِ کارخانه تنها بعد از آن که قدرت سیاسی به دستِ پرولتاریا افتاده، می تواند حائز اهمیتِ انقلابی و تصاحبی باشد. » او اضافه کرد که «کارخانه توسط طبقهٔ کارگر – و نه فقط توسط نیروی کاری که در آن کارخانه کار می کند – و آن هم در زمانی که طبقهٔ کارگر در کلیتِ خود قدرت سیاسی را کسب کرده، تسخیر خواهد شد. » این نکته یکی از کلیدی ترین مباحث نظری «کنترل کارگری» در نظام سرمایه داری و غیر عملی بودن آن قبل از گذار به سوسیالیسم را درست یک قرن پیش مطرح می ساخت. گرامشی که همراه با دیگر همکاران نشریه «نظم نوین» سخت تحت تاثیر شوراها بود، این نهادها را وسیله ای برای کسب قدرت سیاسی و بخشی از «قدرت دوگانه» می دانست. جناح چپ حزب سوسیالیست به رهبری آمادئو بوردیگا خواستار تصفیه حزب از رفرمیست ها و تلاش برای استقرار یک حکومت شورایی بود و اعتقاد داشت که شوراهای کارخانه در غیاب حکومت شورایی به یک نهاد اصلاحی و سازشکار تبدیل می شود. کمینترن هم از راه دور خواستار یک انقلاب شورائی بود.
... [مشاهده متن کامل]
معروف است که او از معدود کسانی بود که چهره به چهره مقابل جوزف استالین ایستاد و به او گفت که به انقلاب خیانت کرده است اما به دست او کشته نشد. او از جمله کسانی بود که از کمینترن اخراج شد و بعدها حزب مارکسیست مستقلی را در ایتالیا رهبری کرد. وی در کنار کسانی چون هرمان گورتر، پانکوک، زینوویف، بلا کون و ماتیاس راکوسی به جناح چپ کمینترن تعلق داشت.
در ماه آوریل ۱۹۲۰ کارگران فلزکارِ شهر تورین، مقر کارخانجات شرکت اتوموبیل سازی فیات برای حفظِ «شورای کارخانه» دست به اعتصاب زدند. موج اعتصابات به سرعت سراسر منطقهٔ شمال ایتالیا و صنعتی ترین منطقهٔ کشور را فراگرفت. کارگران پس از مدت ها ایستادگی در برابر توطئه های صاحبان صنایع برای بستن کارخانجات، و درگیری با پلیس و ارتش، کارخانه ها را تسخیر کردند، و تولید و اداره ی امور صنایع را برای مدت کوتاهی تحت کنترل گرفتند. آنارشیست ها و سندیکالیست های رادیکال هم با مواضع متفاوت و مشروطِ خود از شوراها پشتیبانی می کردند و در آن ها فعال بودند. اما متفکرین جناح چپ حزب سوسیالیست، ازجمله آمادئو بوردیگا ( با دیدگاه بلشویکی ) ، برخورد انتقادی به شوراها و نظرات گرامشی داشتند. بوردیگا بدون آنکه با شورا ها مخالف باشد، بر نکتهٔ بسیار مهمی تأکید می کرد. او و پیروانش بر این عقیده بودند که مادام که سرمایه داری برقرار است، فعالیت شورا ها به ناچار محدود به فعالیت های نوعِ اتحادیه ای ( مقاومت و اصلاحات ) خواهد بود. وی، در اوج مبارزات کارگری در ۱۹۲۰ در مقاله ای با عنوانِ طعنه آمیزِ «تسخیرِ قدرت یا تسخیرِ کارخانه» نوشت که «کنترل امور داخلیِ کارخانه تنها بعد از آن که قدرت سیاسی به دستِ پرولتاریا افتاده، می تواند حائز اهمیتِ انقلابی و تصاحبی باشد. » او اضافه کرد که «کارخانه توسط طبقهٔ کارگر – و نه فقط توسط نیروی کاری که در آن کارخانه کار می کند – و آن هم در زمانی که طبقهٔ کارگر در کلیتِ خود قدرت سیاسی را کسب کرده، تسخیر خواهد شد. » این نکته یکی از کلیدی ترین مباحث نظری «کنترل کارگری» در نظام سرمایه داری و غیر عملی بودن آن قبل از گذار به سوسیالیسم را درست یک قرن پیش مطرح می ساخت. گرامشی که همراه با دیگر همکاران نشریه «نظم نوین» سخت تحت تاثیر شوراها بود، این نهادها را وسیله ای برای کسب قدرت سیاسی و بخشی از «قدرت دوگانه» می دانست. جناح چپ حزب سوسیالیست به رهبری آمادئو بوردیگا خواستار تصفیه حزب از رفرمیست ها و تلاش برای استقرار یک حکومت شورایی بود و اعتقاد داشت که شوراهای کارخانه در غیاب حکومت شورایی به یک نهاد اصلاحی و سازشکار تبدیل می شود. کمینترن هم از راه دور خواستار یک انقلاب شورائی بود.
