اِما گُلدمن ( به انگلیسی: Emma Goldman؛ زادهٔ ۲۷ ژوئن ، ۱۸۶۹ – درگذشتهٔ ۱۴ مه ۱۹۴۰ ) فعال سیاسی و نویسنده آنارشیست بود. وی در نیمه اول قرن ۲۰، در آمریکای شمالی و اروپا، نقشی محوری در توسعه فلسفه سیاسی آنارشیسم داشت.
... [مشاهده متن کامل]
گلدمن در شهر کاوناس در امپراتوری روسیه ( لیتوانی فعلی ) ، در خانواده ای یهودی متولد شد و در سال ۱۸۸۵ به ایالات متحده مهاجرت کرد. گلدمن پس از ماجرای های مارکت شیکاگو، به آنارشیسم گرایش پیدا کرد و نویسنده و مدرسی مشهور در فلسفهٔ آنارشیست، حقوق زنان و مسائل اجتماعی شد و هزاران نفر را به سوی خود جذب کرد. او و نویسنده آنارشیست، الکساندر برکمن، معشوق و دوست مادام العمر بودند و قصد کردند هنری کلی فریک، صنعتگر و سرمایه دار، را در اقدامی تبلیغی ترور کنند. فریک در سال ۱۸۹۲ و پس از سوء قصد به جانش، زنده ماند و برکمن به ۲۲ سال زندان محکوم شد. گلدمن در سال های بعد چندین بار به جرم «تحریک به شورش» و توزیع غیرقانونی اطلاعات مربوط به کنترل بارداری، زندانی شد. در سال ۱۹۰۶، گلدمن ژورنال آنارشیست مادر زمین را تأسیس کرد.
در سال ۱۹۱۷، گلدمن و برکمن به جرم توطئه برای «تحریک افراد به عدم ثبت نام» در خدمت اجباری، به دو سال زندان محکوم شدند. پس از آزادی از زندان، آن ها به همراه ۲۴۸ نفر دیگر دستگیر و به روسیه تبعید شدند. گلدمن در ابتدا در آن کشور حامی انقلاب اکتبر و به قدرت رسیدن بلشویکها بود ولی در پی شورش کرونشتات نظر خود را تغییر داد. او اتحاد جماهیر شوروی را به خاطر سرکوب خشونت آمیز صداهای مستقل محکوم می کرد. گلدمن اتحاد جماهیر شوروی را ترک کرد و در سال ۱۹۲۳ کتابی دربارهٔ تجارب خود نوشت که با نام ناامیدی من در روسیه منتشر شد. وی در حالی که سال های بعدی را در انگلستان، کانادا و فرانسه می گذراند، زندگی نامهٔ دیگری به نام زندگیم را می کنم نوشت، که در دو جلد، در سال های ۱۹۳۱ و ۱۹۳۵، منتشر شد. پس از آغاز جنگ داخلی اسپانیا، گلدمن برای حمایت از انقلاب آنارشیستی آنجا، به اسپانیا سفر کرد. وی در ۱۴ ماه مه ۱۹۴۰ در ۷۰ سالگی، در تورنتو کانادا درگذشت.
گلدمن در طول زندگی خود، به عنوان یک «زن شورشی» آزاداندیش توسط ستایشگرانش تحسین می شد و منتقدانش او را به خاطر دفاعش از قتل با انگیزه های سیاسی و انقلاب خشونت آمیز، محکوم می کنند. نوشته ها و سخنرانی های وی شامل موضوعات مختلفی از جمله زندان ها، آتئیسم، آزادی بیان، نظامی گری، سرمایه داری، ازدواج، عشق آزاد و همجنس گرایی می شود. اگرچه او از موج اول فمینیسم و تلاش های آن جنبش در اخذ حق رأی زنان فاصله گرفت، اما روش های جدیدی را برای ادغام سیاست های جنسیتی در آنارشیسم ایجاد کرد. پس از دهه ها گمنامی، گلدمن مجدداً از دههٔ ۱۹۷۰، هنگامی که پیروان فمینیسم و آنارشیسم به زندگی و عقاید او علاقه مند شدند، جایگاه برجسته ای پیدا کرد.
... [مشاهده متن کامل]
گلدمن در شهر کاوناس در امپراتوری روسیه ( لیتوانی فعلی ) ، در خانواده ای یهودی متولد شد و در سال ۱۸۸۵ به ایالات متحده مهاجرت کرد. گلدمن پس از ماجرای های مارکت شیکاگو، به آنارشیسم گرایش پیدا کرد و نویسنده و مدرسی مشهور در فلسفهٔ آنارشیست، حقوق زنان و مسائل اجتماعی شد و هزاران نفر را به سوی خود جذب کرد. او و نویسنده آنارشیست، الکساندر برکمن، معشوق و دوست مادام العمر بودند و قصد کردند هنری کلی فریک، صنعتگر و سرمایه دار، را در اقدامی تبلیغی ترور کنند. فریک در سال ۱۸۹۲ و پس از سوء قصد به جانش، زنده ماند و برکمن به ۲۲ سال زندان محکوم شد. گلدمن در سال های بعد چندین بار به جرم «تحریک به شورش» و توزیع غیرقانونی اطلاعات مربوط به کنترل بارداری، زندانی شد. در سال ۱۹۰۶، گلدمن ژورنال آنارشیست مادر زمین را تأسیس کرد.
در سال ۱۹۱۷، گلدمن و برکمن به جرم توطئه برای «تحریک افراد به عدم ثبت نام» در خدمت اجباری، به دو سال زندان محکوم شدند. پس از آزادی از زندان، آن ها به همراه ۲۴۸ نفر دیگر دستگیر و به روسیه تبعید شدند. گلدمن در ابتدا در آن کشور حامی انقلاب اکتبر و به قدرت رسیدن بلشویکها بود ولی در پی شورش کرونشتات نظر خود را تغییر داد. او اتحاد جماهیر شوروی را به خاطر سرکوب خشونت آمیز صداهای مستقل محکوم می کرد. گلدمن اتحاد جماهیر شوروی را ترک کرد و در سال ۱۹۲۳ کتابی دربارهٔ تجارب خود نوشت که با نام ناامیدی من در روسیه منتشر شد. وی در حالی که سال های بعدی را در انگلستان، کانادا و فرانسه می گذراند، زندگی نامهٔ دیگری به نام زندگیم را می کنم نوشت، که در دو جلد، در سال های ۱۹۳۱ و ۱۹۳۵، منتشر شد. پس از آغاز جنگ داخلی اسپانیا، گلدمن برای حمایت از انقلاب آنارشیستی آنجا، به اسپانیا سفر کرد. وی در ۱۴ ماه مه ۱۹۴۰ در ۷۰ سالگی، در تورنتو کانادا درگذشت.
گلدمن در طول زندگی خود، به عنوان یک «زن شورشی» آزاداندیش توسط ستایشگرانش تحسین می شد و منتقدانش او را به خاطر دفاعش از قتل با انگیزه های سیاسی و انقلاب خشونت آمیز، محکوم می کنند. نوشته ها و سخنرانی های وی شامل موضوعات مختلفی از جمله زندان ها، آتئیسم، آزادی بیان، نظامی گری، سرمایه داری، ازدواج، عشق آزاد و همجنس گرایی می شود. اگرچه او از موج اول فمینیسم و تلاش های آن جنبش در اخذ حق رأی زنان فاصله گرفت، اما روش های جدیدی را برای ادغام سیاست های جنسیتی در آنارشیسم ایجاد کرد. پس از دهه ها گمنامی، گلدمن مجدداً از دههٔ ۱۹۷۰، هنگامی که پیروان فمینیسم و آنارشیسم به زندگی و عقاید او علاقه مند شدند، جایگاه برجسته ای پیدا کرد.
