ام عبدا
لغت نامه دهخدا
ام عبدا. [ اُم ْ م ِ ع َ دُل ْ لاه ْ ] ( اِخ ) دختر قاضی شمس الدین عمربن وجیه الدین شامی حنبلی. از زنان محدث و مرجع استفاده فضلای عصر خود بوده است و او را وزیر و ست الوزراء نیز گویند در سال 716 یا 717 هَ ق. درگذشته است. ( ریحانة الادب ج 8 ص 311 ). و نیز رجوع بهمین کتاب و در منثور ص 239 و خیرات حسان ج 2 ص 55 شود.
ام عبدا.[ اُم ْ م ِ ع َ دُل ْ لاه ْ ] ( اِخ ) ( فاطمه ) دختر امام حسن ( ع ) و همسر امام سجاد ( ع ) و مادر امام محمد باقر ( ع ) بود. ( از ریحانة الادب ج 6 ص 226 ). و رجوع بهمین کتاب و تذکرةالخواتین ص 58 و خیرات حسان ج 1 ص 154 شود.
ام عبدا. [ اُم ْ م ِ ع َ دُل ْ لاه ْ ] ( اِخ ) کنیه دیگر ام المؤمنین عایشه است. رجوع به عایشه شود.
ام عبدا. [ اُم ْ م ِ ع َ دُل ْ لاه ْ ] ( اِخ ) نام چندتن از زنان صحابی است. رجوع به الاصابة فی تمییز الصحابة ج 8 ص 255 شود.
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید