الیگارشی میجی، هان باتسو ( به ژاپنی: 藩閥 hambatsu ) طبقه جدید حاکم در آغاز دوره میجی بود. اعضای این طبقهٔ حاکم طرفداران کوکوگاکو بودند و اعتقاد داشتند که آن ها سازندگان یک نظام جدید هستند. هان باتسو تقریباً به طور کامل انحصاراً از شخصیت های چهار هان، قلمروی ساتسوما، قلمروی چوشو، قلمروی توسا و قلمروی هیزن تشکیل شده بود. این الیگارشی میجی پس از لغو سیستم هان در سال ۱۸۷۱ تشکیل شد. پس از خودکشی سایگو تاکاموری ( ۱۸۷۷–۱۸۲۷ ) و ترور اوکوبو توشیمیچی ( ۱۸۷۸–۱۸۳۲ ) رو به تضعیف گذاشت.
... [مشاهده متن کامل]
از چهره های اصلی این دولت اوکوبو توشیمیچی ( ۱۸۷۸–۱۸۳۲ ) ، پسر یکی از ملازم قلمروی ساتسوما و سایگو تاکاموری ( ۱۸۷۷–۱۸۲۷ ) یک سامورایی از همان قلمرو بودند که با چندین شخصیت دیگر از قلمروی چوشو، ولایت توسا و ولایت هیزن به یکدیگر پیوسته بودند تا شوگون سالاری توکوگاوا را سرنگون کنند.
اوکوبو توشیمیچی تبدیل شد به وزیر دارایی ( ژاپن ) و سایگو تاکاموری به یک سپهبد؛ هر دوی آنان عضور شورای امپراتوری بودند. کیدو تاکایوشی ( ۱۸۳۳–۷۷ ) ، یکی از اهالی قلمروی چوشو و شاگرد یوشیدا شواین، وزیر آموزش شد. همچنین ایواکورا تومومی ( ۱۸۲۵–۸۳ ) ، یکی از اهالی کیوتو بود که با توکوگاوا مخالف بود و تبدیل به اولین سفیر در ایالات متحده آمریکا شد و اوکوما شیگه نوبو ( ۱۸۳۸ - [۱۹۲۲ ) ، از ولایت هیزن، دانش آموختهٔ رانگاکو، زبان چینی کلاسیک و زبان انگلیسی، که بعدها سرپرستی های مختلفی به عنوان یک وزیر را برعهده گرفت، و در نهایت در سال ۱۸۹۸ تبدیل به نخست وزیر ژاپن شد.
برای رسیدن به اهداف نظام جدید، الیگارشی میجی از طریق یک سری اصلاحات اقتصادی و اجتماعی تصمیم گرفت تا چهار طبقه اجتماعی را منسوخ کند. درآمد شوگون سالاری توکوگاوا به مالیات بر خاندان توکوگاوا و دیگر دایمیو های هان ( ژاپن ) ( املاک فئودالی ) ، وام گرفتن از دهقانان ثروتمند و تجار شهری، درآمد گمرکی محدود و وام های خارجی بستگی داشت. برای تأمین درآمد و توسعه زیرساخت ها، دولت جدید شروع به اقداماتی نظیر توسعه بندرگاه ها، فانوس دریایی، واردات ماشین آلات، ساخت مدارس، تحصیلات خارج از کشور برای دانشجویان، حقوق معلمان و مشاوران خارجی، ارتقاء ارتش امپراتوری ژاپن و نیروی دریایی امپراتوری ژاپن، راه آهن و شبکه های تلگراف و مأموریت های دیپلماتیک خارجی مانند هیئت اعزامی ایواکورا کرد.
بحران های اقتصادی، که با افزایش حوادث آشوب های کشاورزان همراه بود، به اصلاحات اجتماعی منجر شد. علاوه بر اجاره، مالیات و نرخ های بهره قدیمی، شهروند معمولی با پرداخت نقدی برای مالیات های جدید، خدمت وظیفه عمومی و پرداخت هزینه تحصیل جهت تحصیلات اجباری که تازه مقرر شده بود، مواجه بودند. برای دستیابی به این اصلاحات، سیستم طبقه بندی اجتماعی قدیمی توکوگاوا و تقسیم مشاغل به سامورایی، کشاورز، صنعتگر و بازرگان تا سال ۱۸۷۱ لغو شد، اگرچه تعصبات هنوز ادامه داشت، اما از لحاظ نظری همه مردم در مقابل قانون برابر بودند. در حقیقت در جهت تداوم به تمایزات اجتماعی، دولت الفاظ اجتماعی جدیدی را بکار برد: دایمیو تبدیل به نجیب زاده شد، سامورایی با اصالت شناخته می شد و همه افراد دیگر عادی شدند. حقوق بازنشستگی دایمیو و سامورایی ها پرداخت می شد و پس از آن سامورایی ها بعضی از امتیازات انحصاری خود را در زمینه نظامی از دست دادند. سامورایی ها سابق، فعالیت های جدیدی را به عنوان کارمند، معلم، افسران ارتش، مقامات پلیس، روزنامه نگار، محقق، مهاجر به سرزمین های شمالی ژاپن، بانکدار و بازرگان یافتند. برخی از سامورایی ها به شدت از این مشاغل سود می بردند، اما بسیاری از آن ها در کار خود موفق نشدند و در سال های پس از آن مخالفت های مهمی را به وجود آوردند.
... [مشاهده متن کامل]
از چهره های اصلی این دولت اوکوبو توشیمیچی ( ۱۸۷۸–۱۸۳۲ ) ، پسر یکی از ملازم قلمروی ساتسوما و سایگو تاکاموری ( ۱۸۷۷–۱۸۲۷ ) یک سامورایی از همان قلمرو بودند که با چندین شخصیت دیگر از قلمروی چوشو، ولایت توسا و ولایت هیزن به یکدیگر پیوسته بودند تا شوگون سالاری توکوگاوا را سرنگون کنند.
اوکوبو توشیمیچی تبدیل شد به وزیر دارایی ( ژاپن ) و سایگو تاکاموری به یک سپهبد؛ هر دوی آنان عضور شورای امپراتوری بودند. کیدو تاکایوشی ( ۱۸۳۳–۷۷ ) ، یکی از اهالی قلمروی چوشو و شاگرد یوشیدا شواین، وزیر آموزش شد. همچنین ایواکورا تومومی ( ۱۸۲۵–۸۳ ) ، یکی از اهالی کیوتو بود که با توکوگاوا مخالف بود و تبدیل به اولین سفیر در ایالات متحده آمریکا شد و اوکوما شیگه نوبو ( ۱۸۳۸ - [۱۹۲۲ ) ، از ولایت هیزن، دانش آموختهٔ رانگاکو، زبان چینی کلاسیک و زبان انگلیسی، که بعدها سرپرستی های مختلفی به عنوان یک وزیر را برعهده گرفت، و در نهایت در سال ۱۸۹۸ تبدیل به نخست وزیر ژاپن شد.
برای رسیدن به اهداف نظام جدید، الیگارشی میجی از طریق یک سری اصلاحات اقتصادی و اجتماعی تصمیم گرفت تا چهار طبقه اجتماعی را منسوخ کند. درآمد شوگون سالاری توکوگاوا به مالیات بر خاندان توکوگاوا و دیگر دایمیو های هان ( ژاپن ) ( املاک فئودالی ) ، وام گرفتن از دهقانان ثروتمند و تجار شهری، درآمد گمرکی محدود و وام های خارجی بستگی داشت. برای تأمین درآمد و توسعه زیرساخت ها، دولت جدید شروع به اقداماتی نظیر توسعه بندرگاه ها، فانوس دریایی، واردات ماشین آلات، ساخت مدارس، تحصیلات خارج از کشور برای دانشجویان، حقوق معلمان و مشاوران خارجی، ارتقاء ارتش امپراتوری ژاپن و نیروی دریایی امپراتوری ژاپن، راه آهن و شبکه های تلگراف و مأموریت های دیپلماتیک خارجی مانند هیئت اعزامی ایواکورا کرد.
بحران های اقتصادی، که با افزایش حوادث آشوب های کشاورزان همراه بود، به اصلاحات اجتماعی منجر شد. علاوه بر اجاره، مالیات و نرخ های بهره قدیمی، شهروند معمولی با پرداخت نقدی برای مالیات های جدید، خدمت وظیفه عمومی و پرداخت هزینه تحصیل جهت تحصیلات اجباری که تازه مقرر شده بود، مواجه بودند. برای دستیابی به این اصلاحات، سیستم طبقه بندی اجتماعی قدیمی توکوگاوا و تقسیم مشاغل به سامورایی، کشاورز، صنعتگر و بازرگان تا سال ۱۸۷۱ لغو شد، اگرچه تعصبات هنوز ادامه داشت، اما از لحاظ نظری همه مردم در مقابل قانون برابر بودند. در حقیقت در جهت تداوم به تمایزات اجتماعی، دولت الفاظ اجتماعی جدیدی را بکار برد: دایمیو تبدیل به نجیب زاده شد، سامورایی با اصالت شناخته می شد و همه افراد دیگر عادی شدند. حقوق بازنشستگی دایمیو و سامورایی ها پرداخت می شد و پس از آن سامورایی ها بعضی از امتیازات انحصاری خود را در زمینه نظامی از دست دادند. سامورایی ها سابق، فعالیت های جدیدی را به عنوان کارمند، معلم، افسران ارتش، مقامات پلیس، روزنامه نگار، محقق، مهاجر به سرزمین های شمالی ژاپن، بانکدار و بازرگان یافتند. برخی از سامورایی ها به شدت از این مشاغل سود می بردند، اما بسیاری از آن ها در کار خود موفق نشدند و در سال های پس از آن مخالفت های مهمی را به وجود آوردند.
