الیمائی یک سرزمین وابسته به امپراتوری های سلوکی و اشکانی بود که شامل استان های خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد و بختیاری و لرستان و ایلام کنونی می شد. در رابطه با واژه «الیمایی» ساموئل بشارت چند قرن پیش الیماییس و ایلام کتاب مقدس را یکی دانست.
... [مشاهده متن کامل]
دنیل پاتس معتقد است برخلاف متون اکدی که فقط واژه ایلامی را به کار می بردند، متون یونانی و لاتین از واژه های «الیماییس» و «الیمایی» استفاده می بردند. آرش سلحشور واژه «الیمایی» را شکل تغییر یافته «ایلامی» می داند که در زبان محاوره ای مردم رواج داشته و به مرور زمان، واژه الیمایی جایگزین ایلامی می شود و همین شکل تغییر یافته به صورت الیماییس به متون یونانی و لاتین راه پیدا می کند. او می گوید جابجایی حروف در کلمات هنوز هم وجود دارد که اصطلاحاً به آن قلب می گویند؛ مثلاً گاه دیده می شود که در محاوره مردم، واژه قفل به صورت قلف به کار می رود. معمولاً بسیاری از این واژه ها در زبان تثبیت می شوند و نمی توان آن را از زبان خارج کرد. واندنبرگ و شیپمن نیز نام الیمایی را مشتق از ایلام می دانند که با واژه آشوری - بابلی «الامتو» سرزمین کوهستانی تطابق دارد. داریوش بزرگ، در سنگ نوشته بیستون، در سه متن ایلامی، بابلی و پارسی باستان، دست به ترجمه زده است: هوجه - آریایی، ایلامتو - بابلی و هلتمتی به زبان ایلامی، هرسه به دشت های خوزستان گفته شده است. هوجه و بابیرئوش و برازجان، هر سه به گراز مرتبط اند که توتم مردمان ساکن منطقه بوده است؛ و اینکه ایلام را نام استانی متفاوت گذاشتند، خطایی آشکار است. ایلام نام دیگر دشت خوزستان است. این نام در تلفظ یونانی «الیمائی» ثبت شده است. تاریخ از میان رفتن توان هخامنشیان و دگرگونی ساختار قدرت در خاور نزدیک باستان پس از مرگ اسکندر مقدونی منجر به پیدایش دولت های مستقل و نیمه مستقل شد. الیمائی، یکی از این حکومت های محلی بود که در روزگار اشکانی پدیداری شد و پایتختش در دوره سلوکی در ایذه و در دوره اشکانی در شوشتر بود.
الیمائیان که خاستگاه اصلیِ آن ها کوه های شمال شرقی خوزستان بوده، از میانه های سده دوم پیش از میلاد به عنوان یک قدرت سیاسی مطرح شدند و با افزایش یافتن قدرتشان، قلمرو خود را به سمت دشت خوزستان ( سوزیان یا خوزیان ) گسترش داده و توانستند تا اوایل سدة سوم میلادی به حیات خود ادامه دهند.
حکومت خودگردان الیمائی، خاستگاه حوادث تاریخیِ بسیار مهمی بوده و نقش فعالی در صحنة سیاسی و اقتصادیِ روزگار سلوکیان و اشکانیان داشته است. قدرت آنان در زمان سلوکی و اشکانی به آنجا رسید که شاهان این دوره به نبرد با آن ها برخاستند.
... [مشاهده متن کامل]
دنیل پاتس معتقد است برخلاف متون اکدی که فقط واژه ایلامی را به کار می بردند، متون یونانی و لاتین از واژه های «الیماییس» و «الیمایی» استفاده می بردند. آرش سلحشور واژه «الیمایی» را شکل تغییر یافته «ایلامی» می داند که در زبان محاوره ای مردم رواج داشته و به مرور زمان، واژه الیمایی جایگزین ایلامی می شود و همین شکل تغییر یافته به صورت الیماییس به متون یونانی و لاتین راه پیدا می کند. او می گوید جابجایی حروف در کلمات هنوز هم وجود دارد که اصطلاحاً به آن قلب می گویند؛ مثلاً گاه دیده می شود که در محاوره مردم، واژه قفل به صورت قلف به کار می رود. معمولاً بسیاری از این واژه ها در زبان تثبیت می شوند و نمی توان آن را از زبان خارج کرد. واندنبرگ و شیپمن نیز نام الیمایی را مشتق از ایلام می دانند که با واژه آشوری - بابلی «الامتو» سرزمین کوهستانی تطابق دارد. داریوش بزرگ، در سنگ نوشته بیستون، در سه متن ایلامی، بابلی و پارسی باستان، دست به ترجمه زده است: هوجه - آریایی، ایلامتو - بابلی و هلتمتی به زبان ایلامی، هرسه به دشت های خوزستان گفته شده است. هوجه و بابیرئوش و برازجان، هر سه به گراز مرتبط اند که توتم مردمان ساکن منطقه بوده است؛ و اینکه ایلام را نام استانی متفاوت گذاشتند، خطایی آشکار است. ایلام نام دیگر دشت خوزستان است. این نام در تلفظ یونانی «الیمائی» ثبت شده است. تاریخ از میان رفتن توان هخامنشیان و دگرگونی ساختار قدرت در خاور نزدیک باستان پس از مرگ اسکندر مقدونی منجر به پیدایش دولت های مستقل و نیمه مستقل شد. الیمائی، یکی از این حکومت های محلی بود که در روزگار اشکانی پدیداری شد و پایتختش در دوره سلوکی در ایذه و در دوره اشکانی در شوشتر بود.
الیمائیان که خاستگاه اصلیِ آن ها کوه های شمال شرقی خوزستان بوده، از میانه های سده دوم پیش از میلاد به عنوان یک قدرت سیاسی مطرح شدند و با افزایش یافتن قدرتشان، قلمرو خود را به سمت دشت خوزستان ( سوزیان یا خوزیان ) گسترش داده و توانستند تا اوایل سدة سوم میلادی به حیات خود ادامه دهند.
حکومت خودگردان الیمائی، خاستگاه حوادث تاریخیِ بسیار مهمی بوده و نقش فعالی در صحنة سیاسی و اقتصادیِ روزگار سلوکیان و اشکانیان داشته است. قدرت آنان در زمان سلوکی و اشکانی به آنجا رسید که شاهان این دوره به نبرد با آن ها برخاستند.
