آلیاژسازی مکانیکی. آلیاژسازی مکانیکی ( به انگلیسی: Mechanical Alloying ) روشی برای فرآوری آلیاژهای پودری است که امکان تهیه مواد همگن از مخلوط پودری عناصر سازنده را فراهم می کند. از این روش برای تولید نانوکامپوزیت ها با ذرات تقویت کنندهٔ نانومتری در شرایطی که با روش های معمول امکان خوشه ای شدن و به هم چسبیدن ذرات وجود دارد استفاده می شود.
جان بنیامین[ الف] و همکاران ایشان در آزمایشگاه تحقیقاتی پل د. مریکا[ ب] ی شرکت بین المللی نیکل[ پ] این فرایند را در سال ۱۹۶۶ توسعه دادند. این تکنیک حاصل تحقیقات طولانی مدت برای تولید یک سوپرآلیاژ پایه نیکل برای کاربرد در توربین های گازی بود. فرایند آلیاژسازی مکانیکی در سال ۱۹۷۰ میلادی به منظور تولید سوپر آلیاژهای پایه نیکل و آهن، ( به منظور کاربرد در صنایع هوافضا ) با ایجاد توزیع فاز سرامیکی یکنواخت که ایجاد آن از طریق روش های دیگر امکان پذیر نبود، توسط بنجامین و همکارانش در آزمایشگاه شرکت بین المللی نیکل توسعه یافت. آنها دریافتند که با آسیاب کردن پودر نیکل و آلومینیم در یک محیط اکسیدان، پودرهای کامپوزیتی تولید می شود که در آنها توزیعی از ذرات اکسیدی در داخل ماتریس فلزی ایجاد شده است. این بدان معنا | بود که لایه های اکسیدی که در طول فرایند روی ذرات پودری ایجاد می شود، شکسته شده و در داخل ذرات پودری پخش می شوند، سپس در اثر فرایند جوش سرد بین ذرات به داخل این پودرها نفوذ می کنند. این محققان دریافتند که در هنگام فرایند آسیاب کردن تغییر شکل فوق العاده زیادی ایجاد می شود و وقتی که تغییر شکل فوق العاده زیاد و جوش سرد در هنگام آسیاب کردن اتفاق می افتد ماهیت آسیاب کردن کاملاً متفاوت می شود و این فرایند سبب تولید پودرهای جدیدی می شود که از پودرهای اولیه کاملاً متفاوت می باشد؛ در حالی که وقتی فرایند آسیاب کردن به صورت معمولی اتفاق می افتد این فرایند سبب تولید پودرهای جدیدی نمی شود و ساختار این پودرها تغییر چندانی نمی کند. بنجامین این نوع فرایند آسیاب کردن را فرایند آلیاژسازی مکانیکی نامید.
در این فرایند، انرژی به صورت مکانیکی از طریق ضربه به پودرهای در تماس با یکدیگر وارد می شود. برخوردهای نامنظم منجر به تغییرشکل پلاستیک ذرات و اتصال آن ها توسط جوش سرد به یکدیگر می شود. این مکانیزم منجر به ایجاد ساختار لایه ای از عناصر اولیه می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجان بنیامین[ الف] و همکاران ایشان در آزمایشگاه تحقیقاتی پل د. مریکا[ ب] ی شرکت بین المللی نیکل[ پ] این فرایند را در سال ۱۹۶۶ توسعه دادند. این تکنیک حاصل تحقیقات طولانی مدت برای تولید یک سوپرآلیاژ پایه نیکل برای کاربرد در توربین های گازی بود. فرایند آلیاژسازی مکانیکی در سال ۱۹۷۰ میلادی به منظور تولید سوپر آلیاژهای پایه نیکل و آهن، ( به منظور کاربرد در صنایع هوافضا ) با ایجاد توزیع فاز سرامیکی یکنواخت که ایجاد آن از طریق روش های دیگر امکان پذیر نبود، توسط بنجامین و همکارانش در آزمایشگاه شرکت بین المللی نیکل توسعه یافت. آنها دریافتند که با آسیاب کردن پودر نیکل و آلومینیم در یک محیط اکسیدان، پودرهای کامپوزیتی تولید می شود که در آنها توزیعی از ذرات اکسیدی در داخل ماتریس فلزی ایجاد شده است. این بدان معنا | بود که لایه های اکسیدی که در طول فرایند روی ذرات پودری ایجاد می شود، شکسته شده و در داخل ذرات پودری پخش می شوند، سپس در اثر فرایند جوش سرد بین ذرات به داخل این پودرها نفوذ می کنند. این محققان دریافتند که در هنگام فرایند آسیاب کردن تغییر شکل فوق العاده زیادی ایجاد می شود و وقتی که تغییر شکل فوق العاده زیاد و جوش سرد در هنگام آسیاب کردن اتفاق می افتد ماهیت آسیاب کردن کاملاً متفاوت می شود و این فرایند سبب تولید پودرهای جدیدی می شود که از پودرهای اولیه کاملاً متفاوت می باشد؛ در حالی که وقتی فرایند آسیاب کردن به صورت معمولی اتفاق می افتد این فرایند سبب تولید پودرهای جدیدی نمی شود و ساختار این پودرها تغییر چندانی نمی کند. بنجامین این نوع فرایند آسیاب کردن را فرایند آلیاژسازی مکانیکی نامید.
در این فرایند، انرژی به صورت مکانیکی از طریق ضربه به پودرهای در تماس با یکدیگر وارد می شود. برخوردهای نامنظم منجر به تغییرشکل پلاستیک ذرات و اتصال آن ها توسط جوش سرد به یکدیگر می شود. این مکانیزم منجر به ایجاد ساختار لایه ای از عناصر اولیه می شود.
wiki: آلیاژسازی مکانیکی