الیاس شاهیان

غیاث الدین اعظم شاه سومین پادشاه این سلسله مردی بود فاضل و دوستدار ادب فارسی، وی هم عصر خواجه حافظ شیرازی بود و با این شاعر بزرگ فارسی گوی مکاتبه داشت. دربارهٔ چگونگی آغاز این مکاتبه روایتی در آیین اکبری اثر ابوالفضل علامی و ریاض السلاطین آمده که روزی سلطان به بیماری مهلکی دچار شده بود و به سه تن از زنان حرم به نام های سرو و گل و لاله دستور داد که پس از مرگ بدنش را بشویند. چون سلطان از بیماری نجات پیدا کرد به این سه زن محبت بسیار می کرد و این محبت دیگر زنان حرم را به حسادت واداشت چنان که به ایشان به استهزاء غساله می گفتند. سلطان که از این امر آگاهی یافت بر آن برآمد که با قصیده ای دل ایشان را به دست آورد. پس مصرع «ساقی حدیث سرو و گل و لاله می رود» را سرود، اما در مصرع بعداش ماند. چون هیچ یک از شاعران دربار نتوانستند وی را یاری نمایند، سلطان شعر ناتمام را به همراه دعوت حافظ به بنگال برای وی فرستاد. حافظ مصرع ناتمام سلطان را به مصرع «وین بحث با ثلاثه غساله می رود» کامل کرد، اما به خاطر کهولت سن از سفر به بنگال خودداری کرد و در عوض غزلی را که در زیر آمده به سلطان هدیه کرد. آمدن نام سلطان غیاث الدین و اشاره به دیدار از بنگال از لحاظ تاریخی این روایت را تأیید می کنند.