[ویکی نور] «التاریخ المنصوری، تلخیص الکشف و البیان فی حوادث الزمان»، تألیف محمد بن علی بن نظیف حموی، به زبان عربی است. در این اثر، حوادث عصر ایوبی در بین سال های 589 و 631ق ذکر شده است.
ابن نظیف، مانند اکثر مورخین عرب، کتاب را به شیوه تعاقب حوادث سال به سال نگارش کرده است. وی در گزارش هر سال، ابتدا مهم ترین حوادث آن سال و در انتهای آن درگذشتگان در آن سال را ذکر کرده است.
در مقدمه که به قلم «ابوالعید دودو»، محقق کتاب است، به اختصار در باره کتاب و مطالب آن، حیات مؤلف و آثار او و به ویژه کتاب حاضر، اهتمام مستشرقین به ابن نظیف و آثارش، مطالبی ارائه شده است. وی در آخر مقدمه متذکر شده است که جزء اول کتاب را به جهت کم اهمیت بودن آن، حذف کرده است؛ اگرچه، این کار در برخی آثار گذشتگان سابقه دارد، اما از آنجا که نام کتاب «التاریخ المنصوری» است، امانت علمی اقتضا می کرده است که تمامی جزءهای کتاب را ذکر کند و یا اینکه نام کتاب مشعر به این باشد که محقق، بخشی از کتاب مذکور را آورده است. در انتهای مقدمه، به مصادر مورد استفاده منصوری و طریقه نشر کتاب اشاره کرده است.
تاریخ منصوری، کتاب ارزشمندی مشتمل بر اطلاعات تاریخی است که در مصادر دیگر وجود ندارد. این اثر، همچنین سند مفیدی است که از تاریخ عربی پرده برمی دارد. زبان اثر در تمامی آن، نزدیک به زبان عامی رایج در نیمه اول قرن هفتم هجری است.
نویسنده در این اثر، بر شئون دولت ایوبی در مقطع بعد از وفات صلاح الدین (سال 589ق) تا سال 631ق متمرکز شده است. وی مطالب ارزنده ای را که خود شنیده یا مشاهده کرده، مکتوب نموده است و این چنین توانسته است که مجموعه ای از اسناد مهم را به ما انتقال دهد و بعضی اخبار که دیگران در آن مشارکت نداشته اند، به ویژه حوادث یمن و مغرب و صقلیه را برای ما گزارش کند. آنچه انسان را به تعجب وامی دارد این است که وی اخبار مهم و تمامی جزئیات کارهای شخصیت ها را برای ما نقل کرده است؛ به عنوان مثال، همه گفت وگوها، اجتماعات و نامه های ملوک ایوبی، مانند: الکامل، المعظم و المجاهد در سال های مختلف را ذکر کرده است. وی نامه های ملوک و امراء و وزراء، مانند: سلطان جلال الدین خوارزم شاه و امپراطور فریدریک دوم و حاجب علی بن حماد را دقیقاً و با رعایت امانت، آن چنان که در صورت اصلی آن آمده، نقل کرده است. در واقع شایسته است که این اثر به مجموعه مصادر تاریخی دولت ایوبی و جهاد مسلمین بر ضد صلیبیان، منضم شود.
ابن نظیف، مانند اکثر مورخین عرب، کتاب را به شیوه تعاقب حوادث سال به سال نگارش کرده است. وی در گزارش هر سال، ابتدا مهم ترین حوادث آن سال و در انتهای آن درگذشتگان در آن سال را ذکر کرده است.
در مقدمه که به قلم «ابوالعید دودو»، محقق کتاب است، به اختصار در باره کتاب و مطالب آن، حیات مؤلف و آثار او و به ویژه کتاب حاضر، اهتمام مستشرقین به ابن نظیف و آثارش، مطالبی ارائه شده است. وی در آخر مقدمه متذکر شده است که جزء اول کتاب را به جهت کم اهمیت بودن آن، حذف کرده است؛ اگرچه، این کار در برخی آثار گذشتگان سابقه دارد، اما از آنجا که نام کتاب «التاریخ المنصوری» است، امانت علمی اقتضا می کرده است که تمامی جزءهای کتاب را ذکر کند و یا اینکه نام کتاب مشعر به این باشد که محقق، بخشی از کتاب مذکور را آورده است. در انتهای مقدمه، به مصادر مورد استفاده منصوری و طریقه نشر کتاب اشاره کرده است.
تاریخ منصوری، کتاب ارزشمندی مشتمل بر اطلاعات تاریخی است که در مصادر دیگر وجود ندارد. این اثر، همچنین سند مفیدی است که از تاریخ عربی پرده برمی دارد. زبان اثر در تمامی آن، نزدیک به زبان عامی رایج در نیمه اول قرن هفتم هجری است.
نویسنده در این اثر، بر شئون دولت ایوبی در مقطع بعد از وفات صلاح الدین (سال 589ق) تا سال 631ق متمرکز شده است. وی مطالب ارزنده ای را که خود شنیده یا مشاهده کرده، مکتوب نموده است و این چنین توانسته است که مجموعه ای از اسناد مهم را به ما انتقال دهد و بعضی اخبار که دیگران در آن مشارکت نداشته اند، به ویژه حوادث یمن و مغرب و صقلیه را برای ما گزارش کند. آنچه انسان را به تعجب وامی دارد این است که وی اخبار مهم و تمامی جزئیات کارهای شخصیت ها را برای ما نقل کرده است؛ به عنوان مثال، همه گفت وگوها، اجتماعات و نامه های ملوک ایوبی، مانند: الکامل، المعظم و المجاهد در سال های مختلف را ذکر کرده است. وی نامه های ملوک و امراء و وزراء، مانند: سلطان جلال الدین خوارزم شاه و امپراطور فریدریک دوم و حاجب علی بن حماد را دقیقاً و با رعایت امانت، آن چنان که در صورت اصلی آن آمده، نقل کرده است. در واقع شایسته است که این اثر به مجموعه مصادر تاریخی دولت ایوبی و جهاد مسلمین بر ضد صلیبیان، منضم شود.
wikinoor: الکواکب_الدریة؛_شرح_منظومة_الألفیة