آلکالوز. آلکالوز ( به انگلیسی: Alkalosis ) به معنی افزایش سطح بی کربنات مایع خارج سلولی و قرار گرفتن PH خون در محدوده قلیایی ( بالاتر 7/45 ) می باشد . معمولاً فرایندهای متابولیک بدن و کاتابولیسم گلوکز منجر به تولید اسید می شود . PH خون و مایع خارج سلولی به وسیله ریه ( تنفس ) و کلیه تنظیم می شود. به صورت کلاسیک اگر مشکل از کلیه باشد ما آلکالوز متابولیک و اگر مشکل از ریه باشد ما آلکالوز تنفسی داریم.
اثر عمده آلکالوز بر روی بدن افزایش تحریک پذیری سیستم عصبی است. این اثر هم در سیستم عصبی مرکزی و هم در سیستم عصبی محیطی روی می دهد. معمولاً اعصاب محیطی قبل از سیستم عصبی مرکزی مبتلا می شوند. در نتیجه عضلات وارد حالت تتانی و اسپاسم تونیک می شوند. تتانی معمولاً ابتدا در عضلات ساعد ظاهر شده و به سرعت به عضلات صورت و سرانجام به سراسر بدن منتشر می شود. درمان تصحیح آلکالوز و از بین بردن عامل ایجادکننده می باشد .
دو نوع آلکالوز تنفسی و متابولیک داریم. به صورت کلاسیک اگر مشکل از کلیه باشد ما آلکالوز متابولیک و اگر مشکل از ریه باشد ما آلکالوز تنفسی داریم. علل آلکالوز تنفسی هایپرونتیلاسیون ( تنفس زیاد و سریع ) مثلا در سالیسیلیسم، تب و صعود به ارتفاعات است. علل آلکالوز متابولیک استفراغ شدید، هایپرآلدسترونیسم، مصرف دیورتیکها، خوردن داروهای قلیایی، سندرم شیر - قلیا و پیچ خوردگی شیردان در نشخوارکنندگان است. [ نیازمند منبع]
آلکالوز تنفسی را می توان از نظر بالینی به دوگروه حاد و مزمن تقسیم کرد. هیپرونتیلاسیون حاد بدون ایجاد تغییر در غلظت بیکربنات پلاسما، Pco2 را کاهش می دهد، در نتیجه غلظت یون هیدروژن پائین می آید. علل آلکالوز تنفسی حاد عبارتند از اضطراب، علل مغزی مانند مننژیت و CVA، داروهایی مانند آسپرین و کافئین، صعود به ارتفاعات، پنومونی، تب و حاملگی. هیپرونتیلاسیون حاد به همراه آلکالوز تنفسی می تواند یکی از علائم زودرس سپسیس باکتریائی باشد. تظاهرات بالینی آلکالوز حاد تنفسی عبارتند از: پارستزی اندام ها، اسپاسم کارپوپدال، و علامت شوستک مثبت.
آلکالوز مزمن تنفسی در بیماری های ریوی و کبدی ایجاد می شود. پاسخ کلیه به هیپوکاپنی مزمن، به صورت کاهش بازجذب بیکربنات فیلتره، افزایش دفع بیکربنات، و متعاقب آن پائین آوردن غلظت بیکربنات پلاسما می باشد. با افت غلظت بیکربنات، غلظت کلرید افزایش می یابد. در اسیدوز هیپرکلرمیک نیز همین حالت وجود دارد، و تنها راه افتراق آلکالوز مزمن تنفسی از اسیدوز هیپرکلرمیک، اندازه گیری گازهای خون و pH می باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاثر عمده آلکالوز بر روی بدن افزایش تحریک پذیری سیستم عصبی است. این اثر هم در سیستم عصبی مرکزی و هم در سیستم عصبی محیطی روی می دهد. معمولاً اعصاب محیطی قبل از سیستم عصبی مرکزی مبتلا می شوند. در نتیجه عضلات وارد حالت تتانی و اسپاسم تونیک می شوند. تتانی معمولاً ابتدا در عضلات ساعد ظاهر شده و به سرعت به عضلات صورت و سرانجام به سراسر بدن منتشر می شود. درمان تصحیح آلکالوز و از بین بردن عامل ایجادکننده می باشد .
دو نوع آلکالوز تنفسی و متابولیک داریم. به صورت کلاسیک اگر مشکل از کلیه باشد ما آلکالوز متابولیک و اگر مشکل از ریه باشد ما آلکالوز تنفسی داریم. علل آلکالوز تنفسی هایپرونتیلاسیون ( تنفس زیاد و سریع ) مثلا در سالیسیلیسم، تب و صعود به ارتفاعات است. علل آلکالوز متابولیک استفراغ شدید، هایپرآلدسترونیسم، مصرف دیورتیکها، خوردن داروهای قلیایی، سندرم شیر - قلیا و پیچ خوردگی شیردان در نشخوارکنندگان است. [ نیازمند منبع]
آلکالوز تنفسی را می توان از نظر بالینی به دوگروه حاد و مزمن تقسیم کرد. هیپرونتیلاسیون حاد بدون ایجاد تغییر در غلظت بیکربنات پلاسما، Pco2 را کاهش می دهد، در نتیجه غلظت یون هیدروژن پائین می آید. علل آلکالوز تنفسی حاد عبارتند از اضطراب، علل مغزی مانند مننژیت و CVA، داروهایی مانند آسپرین و کافئین، صعود به ارتفاعات، پنومونی، تب و حاملگی. هیپرونتیلاسیون حاد به همراه آلکالوز تنفسی می تواند یکی از علائم زودرس سپسیس باکتریائی باشد. تظاهرات بالینی آلکالوز حاد تنفسی عبارتند از: پارستزی اندام ها، اسپاسم کارپوپدال، و علامت شوستک مثبت.
آلکالوز مزمن تنفسی در بیماری های ریوی و کبدی ایجاد می شود. پاسخ کلیه به هیپوکاپنی مزمن، به صورت کاهش بازجذب بیکربنات فیلتره، افزایش دفع بیکربنات، و متعاقب آن پائین آوردن غلظت بیکربنات پلاسما می باشد. با افت غلظت بیکربنات، غلظت کلرید افزایش می یابد. در اسیدوز هیپرکلرمیک نیز همین حالت وجود دارد، و تنها راه افتراق آلکالوز مزمن تنفسی از اسیدوز هیپرکلرمیک، اندازه گیری گازهای خون و pH می باشد.
wiki: آلکالوز