شکسته شود چرخ و گردونها
درفشان بیالاید از خونها.
فردوسی.
بدو گفت هرمز که بر پای زهرمیالای زهر ای بداندیش دهر.
فردوسی.
هر آنگه که تو تشنه گشتی بخون بیالودی این خنجر آبگون.
فردوسی.
یکی داستان زد پس از مرگ اوی بخون دو دیده بیالود روی.
فردوسی.
بدان برتری نام یزدانْش رابخواند و بیالود مژگانْش را.
فردوسی.
کسی کو بپرهیزد از بدکنش نیالاید اندر بدیها تنش.
فردوسی.
سپه بود چندانکه گفتی سپهرز گردش بقیر اندر آلود چهر.
فردوسی.
تا دیو چه افکند هوا بر زنخ سیب مهتاب بگلگونه بیالودش رخسار.
مخلدی.
همه میران جهاندیده کز او یاد کنندخاک بوسند و بیالایند از خاک جباه.
فرخی.
نباشد خوب اگر زآن پس که شستم دل به آب حق که جان روشنم هرگز بناحقی بیالاید.
ناصرخسرو.
جانْت بیالود به آثار جهل قصدبه بر کردن آثار کن.
ناصرخسرو.
آزاده کریم بیالاید از لئیم چون دامن قبات نپوشانی از لاَّم.
ناصرخسرو.
با مردم نفایه مکن صحبت زیرا که از نفایه بیالائی.
ناصرخسرو.
از قرین بد حذر بایدْت کردکز قرین بد بیالاید قرین
زر ندیدستی که بی قیمت شود
چون بیندائیش با چیزی مسین.
ناصرخسرو.
بخون ای برادر میالای دست که بالای دست تو هم دست هست.
ناصرخسرو ( از تاریخ گزیده ).
قطره ای آب خاک را ندهندتا بخون روی گل نیالایند.
مسعودسعد.
تو بحرص و حسد میالایَش بخصال حمیده آرایَش.
سنائی.
نعمت آلوده بیش نیست جهان دامن همتت بدو مالای.
انوری.
ز طاعت تا کمر بسته ست در دیوان تو خامه بیشتر بخوانید ...
