الودق

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
ودق (۲ بار)

«وَدْق» (بر وزن شرق) به عقیده بسیاری از مفسران، به معنای دانه های باران است که از خلال ابرها بیرون می آید، ولی به گفته «راغب» در «مفردات» معنای دیگری نیز دارد، و آن ذرات بسیار کوچکی از آب است که به صورت غبار به هنگام نزول باران در فضا پراکنده می شود، اما معنای اول، در اینجا مناسب تر است; زیرا آنچه بیشتر، نشانه عظمت پروردگار است همان دانه های حیاتبخش باران می باشد، نه آن ذرات غبار مانند آب.
(بروزن فلس) باران. . . می‏بینی که باران از خلال ابر خارج می‏شود. در نهج البلاغه خطبه 113 آمده: «وَاَنْزِلْ عَلَیْنا سَماءً مُخْضِلَةً مِدْراراً هاطِلَةً یُدافِعُ الْوَدْقُ مِنْهَا الْوَدْقَ». یعنی: خدایا بارانی پرآب پر برکت، دانه درشت به ما نازل فرما که قطرات آن در باریدن مزاحم و مدافع یکدیگر باشند. این لفظ فقط دوبار در قران مجید آمده است .