آلوارز لوییس والتر. آلوارِز، لوئیس والتِر (۱۹۱۱ـ۱۹۸۸)(Alvarez, Luis Walter)
فیزیک دان امریکایی و رهبر گروه تحقیقاتی کاشف ذرۀ زیراتمی (اکسی صفر) در ۱۹۵۹. همچنین، در زمینۀ فیزیک بنیادی، شتاب دهنده ها، و رادار۱ موفقیت های بسیار داشت. درخلال جنگ جهانی دوم، به مدت دو سال در زمینۀ طرح بمب اتمی امریکا در شیکاگو و لوس آلاموس۲، واقع در نیومکزیکو، کار کرد. به سبب کار در زمینۀ فیزیک ذرات بنیادی۳ و کشف حالت های تشدید۴، که با به کارگیری اتاقک حباب هیدروژن۵ و تحلیل داده ها صورت گرفته بود، جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۸ را دریافت کرد. آلوارز به همراه پسرش والتر در ۱۹۸۱ این نظریه را مطرح کرد که نابودی دایناسورها براثر برخورد یک شهاب سنگ۶ با زمین، در ۶۵میلیون سال قبل روی داده است. این برخورد منجربه تولید ابری از گرد و غبار شد که چندین سال جلو تابش نور خورشید را گرفت و همین امر، نابودی دایناسورها و گیاهان را درپی داشت. امروزه، عموماً نیمۀ نخست این فرضیه را می پذیرند. آلوارز در سان فرانسیسکو۷ زاده شد و در شیکاگو درس خواند. در ۱۹۴۵، استاد دانشگاه کالیفرنیا۸ شد و از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۹، در آزمایشگاه تابش لارنس لیورمور۹ مشغول به کار بود. طی جنگ جهانی دوم به مؤسسۀ فناوری ماساچوست۱۰ منتقل شد و در آن جا موفق به ساخت رادار ویکسن۱۱ برای آشکارسازی هوابرد۱۲ زیردریایی۱۳ ، رادارهای فاز آرایه ای۱۴، و رادار رهیافتی با کنترل زمینی۱۵ شد. هواپیماها با استفاده از رادار رهیافتی می توانستند حتی در شرایط دید نامطلوب هم فرود آیند. آلوارز در زمینۀ تولید بمب اتمی هیروشیما۱۶ی ژاپن نیز مشارکت داشت. آلوارز اولین شتاب دهندۀ خطی۱۷ کاربردی و شتاب دهندۀ تولید پلوتونیوم۱۸ را ساخت و شتاب دهندۀ الکترواستاتیکی دو مرحله ای۱۹ را اختراع کرد. همچنین، میکروترون۲۰ را برای شتاب دادن به الکترون طراحی کرد، ولی هرگز آن را نساخت. در ۱۹۵۳، با دونالد گلیزر۲۱، متخصص فیزیک هسته ای امریکا و مخترع آشکارساز اتاقک حباب برای ذرات زیراتمی، آشنا شد. آلوارز تصمیم گرفت اتاقکی بسیار بزرگ تر از آنچه گلیزر به کار می برد، بسازد و آن را با هیدروژن مایع پرکند. همچنین، دستگاه اندازه گیری۲۲ و روبش۲۳ خودکاری ساخت که می شد خروجی آن را روی کارت های منگنه شده۲۴ (رایانه) ذخیره، و با استفاده از رایانه تجزیه و تحلیل کرد. آلوارز و همکارانش با استفاده از اتاقک حباب موفق شدند شمار زیادی از ذرات کوتاه عمر۲۵ جدید را کشف کنند. این دستاوردهای تجربی در شکل گیری «مدل راه هشت گانه۲۶» ذرات بنیادی۲۷، و به دنبال آن نظریۀ کوارک۲۸ ها، از اهمیت ویژه ای برخوردار بود.
فیزیک دان امریکایی و رهبر گروه تحقیقاتی کاشف ذرۀ زیراتمی (اکسی صفر) در ۱۹۵۹. همچنین، در زمینۀ فیزیک بنیادی، شتاب دهنده ها، و رادار۱ موفقیت های بسیار داشت. درخلال جنگ جهانی دوم، به مدت دو سال در زمینۀ طرح بمب اتمی امریکا در شیکاگو و لوس آلاموس۲، واقع در نیومکزیکو، کار کرد. به سبب کار در زمینۀ فیزیک ذرات بنیادی۳ و کشف حالت های تشدید۴، که با به کارگیری اتاقک حباب هیدروژن۵ و تحلیل داده ها صورت گرفته بود، جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۸ را دریافت کرد. آلوارز به همراه پسرش والتر در ۱۹۸۱ این نظریه را مطرح کرد که نابودی دایناسورها براثر برخورد یک شهاب سنگ۶ با زمین، در ۶۵میلیون سال قبل روی داده است. این برخورد منجربه تولید ابری از گرد و غبار شد که چندین سال جلو تابش نور خورشید را گرفت و همین امر، نابودی دایناسورها و گیاهان را درپی داشت. امروزه، عموماً نیمۀ نخست این فرضیه را می پذیرند. آلوارز در سان فرانسیسکو۷ زاده شد و در شیکاگو درس خواند. در ۱۹۴۵، استاد دانشگاه کالیفرنیا۸ شد و از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۹، در آزمایشگاه تابش لارنس لیورمور۹ مشغول به کار بود. طی جنگ جهانی دوم به مؤسسۀ فناوری ماساچوست۱۰ منتقل شد و در آن جا موفق به ساخت رادار ویکسن۱۱ برای آشکارسازی هوابرد۱۲ زیردریایی۱۳ ، رادارهای فاز آرایه ای۱۴، و رادار رهیافتی با کنترل زمینی۱۵ شد. هواپیماها با استفاده از رادار رهیافتی می توانستند حتی در شرایط دید نامطلوب هم فرود آیند. آلوارز در زمینۀ تولید بمب اتمی هیروشیما۱۶ی ژاپن نیز مشارکت داشت. آلوارز اولین شتاب دهندۀ خطی۱۷ کاربردی و شتاب دهندۀ تولید پلوتونیوم۱۸ را ساخت و شتاب دهندۀ الکترواستاتیکی دو مرحله ای۱۹ را اختراع کرد. همچنین، میکروترون۲۰ را برای شتاب دادن به الکترون طراحی کرد، ولی هرگز آن را نساخت. در ۱۹۵۳، با دونالد گلیزر۲۱، متخصص فیزیک هسته ای امریکا و مخترع آشکارساز اتاقک حباب برای ذرات زیراتمی، آشنا شد. آلوارز تصمیم گرفت اتاقکی بسیار بزرگ تر از آنچه گلیزر به کار می برد، بسازد و آن را با هیدروژن مایع پرکند. همچنین، دستگاه اندازه گیری۲۲ و روبش۲۳ خودکاری ساخت که می شد خروجی آن را روی کارت های منگنه شده۲۴ (رایانه) ذخیره، و با استفاده از رایانه تجزیه و تحلیل کرد. آلوارز و همکارانش با استفاده از اتاقک حباب موفق شدند شمار زیادی از ذرات کوتاه عمر۲۵ جدید را کشف کنند. این دستاوردهای تجربی در شکل گیری «مدل راه هشت گانه۲۶» ذرات بنیادی۲۷، و به دنبال آن نظریۀ کوارک۲۸ ها، از اهمیت ویژه ای برخوردار بود.
wikijoo: آلوارز،_لوییس_والتر_(۱۹۱۱ـ۱۹۸۸)