[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
مل ء (۴۰ بار)
«مَلاَ» معمولاً به جمعیتی گفته می شود که عقیده واحدی برای خود انتخاب کرده اند و اجتماع و شکوه ظاهری آنها چشم ها را پر می کند; زیرا مادّه اصلی این لغت به معنای «پر کردن» است، و در قرآن مجید این تعبیر بیشتر در مورد جمعیت های خودخواه و خودکامه ای که ظاهری آراسته، و باطنی آلوده دارند، و صحنه های مختلف اجتماع را با وجود خود پر می کنند، اطلاق شده است. و معمولاً در آیاتی از قبیل آیات مورد بحث (سوره یونس)، به معنای دار و دسته و اطرافیان و مشاوران می آید.
و اگر می بینیم تنها سخن از بعثت «موسی»(علیه السلام) به سوی «فرعون» و «مَلأ» به میان آمده، در حالی که «موسی»(علیه السلام)مبعوث به همه فرعونیان و «بنی اسرائیل» بود; به خاطر آن است که: نبض جامعه ها در دست هیئت های حاکمه و دارو دسته آنها است، و آنان هستند که امت ها را فاسد می کنند، بنابراین هر برنامه اصلاحی و انقلابی، اول باید آنها را هدف گیری کند. در سوره «ص»، «ملأ» اشاره به اشراف و سرشناسان «قریش» است که به سراغ «ابوطالب» رفتند و بعد از بیرون آمدن از آن مجلس، به یکدیگر و یا به پیروان خود می گفتند: دست از بتها برندارید، و معبودهایتان را محکم بچسبید.
«مَلاَء» اشراف از خود راضی هستند که همه جا مستضعفان را به مسخره می گیرند، آنها را موجوداتی پست و در خور تحقیر می پندارند; چرا که زر و زور ندارند، نه تنها آنها را مسخره می کنند، که افکارشان ـ هر قدر بلند باشد ـ و مکتبشان ـ هر اندازه ریشه دار ـ و اعمالشان ـ هر چند کاملاً حساب شده ـ به پندار آنها در خور تحقیرند، و به همین دلیل، پند و اندرز، هشدار و اعلام خطر در آنها اثر نمی کند، تنها تازیانه های عذاب دردناک الهی باید بر پشت آنها نواخته شود.
مل ء (۴۰ بار)
«مَلاَ» معمولاً به جمعیتی گفته می شود که عقیده واحدی برای خود انتخاب کرده اند و اجتماع و شکوه ظاهری آنها چشم ها را پر می کند; زیرا مادّه اصلی این لغت به معنای «پر کردن» است، و در قرآن مجید این تعبیر بیشتر در مورد جمعیت های خودخواه و خودکامه ای که ظاهری آراسته، و باطنی آلوده دارند، و صحنه های مختلف اجتماع را با وجود خود پر می کنند، اطلاق شده است. و معمولاً در آیاتی از قبیل آیات مورد بحث (سوره یونس)، به معنای دار و دسته و اطرافیان و مشاوران می آید.
و اگر می بینیم تنها سخن از بعثت «موسی»(علیه السلام) به سوی «فرعون» و «مَلأ» به میان آمده، در حالی که «موسی»(علیه السلام)مبعوث به همه فرعونیان و «بنی اسرائیل» بود; به خاطر آن است که: نبض جامعه ها در دست هیئت های حاکمه و دارو دسته آنها است، و آنان هستند که امت ها را فاسد می کنند، بنابراین هر برنامه اصلاحی و انقلابی، اول باید آنها را هدف گیری کند. در سوره «ص»، «ملأ» اشاره به اشراف و سرشناسان «قریش» است که به سراغ «ابوطالب» رفتند و بعد از بیرون آمدن از آن مجلس، به یکدیگر و یا به پیروان خود می گفتند: دست از بتها برندارید، و معبودهایتان را محکم بچسبید.
«مَلاَء» اشراف از خود راضی هستند که همه جا مستضعفان را به مسخره می گیرند، آنها را موجوداتی پست و در خور تحقیر می پندارند; چرا که زر و زور ندارند، نه تنها آنها را مسخره می کنند، که افکارشان ـ هر قدر بلند باشد ـ و مکتبشان ـ هر اندازه ریشه دار ـ و اعمالشان ـ هر چند کاملاً حساب شده ـ به پندار آنها در خور تحقیرند، و به همین دلیل، پند و اندرز، هشدار و اعلام خطر در آنها اثر نمی کند، تنها تازیانه های عذاب دردناک الهی باید بر پشت آنها نواخته شود.
wikialkb: الْمَلَإ
