لغت نامه دهخدا
المرتضی با. [ اَ م ُ ت َ ضا بِل ْ لاه ] ( اِخ ) لقب عبداﷲبن محمدالمعتز باﷲبن المتوکل ، از خلفای عباسی. یک روز خلافت کرد ( 296 هَ. ق. ) وی شاعر بود، و در بغداد بدنیا آمد و به علم و ادب شوقی تمام داشت و نزد فصحای اعراب میرفت و از آنان دانش فرامیگرفت. او راست : «الزهر والریاض »، «البدیع»، «اشعارالملوک » و «طبقات الشعراء». دیوان شعری نیز دارد. ( از اعلام زرکلی ذیل عبداﷲبن محمد ) ( از معجم الانساب زامباور ج 1ص 3 ). و رجوع به عبداﷲبن محمد و هم مرتضی باﷲ شود. 