القاب معصومین در علم حدیث

[ویکی فقه] از اصطلاحاتی که در بین محدّثان، به هنگام نقل حدیث به کار می رود، مخصوص معصومان (علیهم السّلام) و مراد راوی حدیث، به هنگام گفتن، یا نوشتن در آخر سند حدیث، می باشد.
مقصود از «ابوالقاسم»، حضرت رسول الله (صلّی الله علیه وآله وسلم) و حضرت صاحب الامر (عجّل الله تعالی فرجه الشریف) می باشد و به صورت مطلق، مراد، «بقیة الله» است.
امیرالمؤمنین
این عبارت برای حضرت علی به کار می رود مانند:۱. عدّه عن اصحابنا عن احمد بن محمّد البرقی رفعه قال: سأل الجاثلیق أمیرالمؤمنین (علیه السّلام) فقال اخبرنی عن الله یحمل العرش ام العرش یحمله، فقال امیر المؤمنین (علیه السّلام) : عزّوجلّ حامل العرش و السموات و الارض و ما فیها ... ۲. قال امیرالمؤمنین (علیه السّلام) : لا تشدّ الرحال الاّ إلی ثلاثه مساجد؛ المسجدالحرام و مسجد رسول الله (صلّی الله علیه وآله وسلم) و مسجدالکوفه.
ابوجعفر
مقصود از «ابوجعفر» به صورت مطلق، یا با قید ابوالجعفر الأوّل در روایات، امام محمّدباقر (علیه السّلام) می باشد و اگر مقید به «ابو جعفر ثانی» باشد، منظور امام جواد (علیه السّلام) است. مانند:۱. محمّد بن یحیی عن محمّد بن الحسین عن ابن أبی عمیر عن هشام بن سالم عن محمّد بن مسلم عن ابی جعفر (علیه السّلام) قال: سمعته یقول: کان الله عزّوجلّ و لا شیء غیره و لم یزل عالما بما یکون فعلمه به قبل کونه کعلمه به بعد کونه. ۲. علی بن محمّد و محمّد بن الحسن عن سهل بن زیاد عن محمّد بن الولید عن داود بن القاسم الجعفری، قال: قلت لأبی جعفر الثانی (علیه السّلام) (الجواد): جُعلت فداک ما الصمد؟ قال: السیّد المصود الیه فی القلیل و الکثیر.»
ابوعبدالله
...