الفبای زبان لاتین

الفبای لاتین ( انگلیسی: Latin alphabet ) ، ( لاتین: Abecedarium Latinum ) که از آن با نام الفبای رومی نیز یاد می کنند پرکاربردترین سامانهٔ نوشتاری در جهان است که الفبای استاندارد زبان انگلیسی و بیشتر ملل اروپایی و سرزمین هایی که اروپاییان در آن زندگی می کنند می باشد. این الفبا پیش از سال ۶۰۰ ق. م. از الفبای اتروسکی برگرفته شده و این گمان می رود که تبار آن از راه الفبای اتروسکی، یونانی و فنیقی به الفبای سامی شمالی برسد که در سوریه و فلسطین در نزدیکی ۱۱۰۰ پیش از میلاد به کار می رفت. در گذشته الفبای لاتین کلاسیک دربرگیرندهٔ ۲۳ نویسه بود که ۲۱ تای آن از الفبای اتروسکی گرفته شده است. حروف J, U, W در این الفبا جایی ندارند و از حروف دیگر برای ادای این حروف استفاده می شود. حروف I, V, X, M که به ترتیب نشان دهنده عددهای یک، پنج ، ده و هزار هستند. ترکیب قرارگیری این حروف در کنار هم نشان دهنده عدد مورد نظر است، مثلا MMXII نشان دهنده عدد ۲۰۱۲ می باشد. < https://youngsociologists. com/> [ ۱]