الفبای آوانگاری بین المللی. الفبای آوانگاری بین المللی ( به انگلیسی: International Phonetic Alphabet ) ( اختصاری IPA «آی پی اِی» ) یک سامانهٔ نوشتاری و آوانگاری است که برپایهٔ الفبای لاتینی ساخته شده است. این سامانه به وسیلهٔ انجمن آواشناسی بین المللی به عنوان یک الفبای استاندارد برای نشان دادن صداهای ایجادشده در زبان های گوناگون طراحی شده است. در ایجاد این سامانه از دانشجویان و استادانی با زبان های گوناگون، زبان شناسان، خوانندگان و هنرپیشگان، فرهنگ نویسان، زبان فراسازان و مترجمان کمک گرفته شده است.
الفبای آوانگاری بین المللی تنها برای نشان دادن حالت های بیانی در زبان های شفاهی مانند واج، آهنگِ جمله، اتصال میان واژه ها و هجاها کاربرد دارد. برای نشان دادن حالت های بیانیِ دیگر مانند دندان قروچه، نوک زبانی سخن گفتن، و نیز برای صداهای ساخته شده به وسیلهٔ پدیدهٔ لب شکری، مجموعه ای گسترده از نمادها مورد استفاده قرار می گیرد.
هرکدام از نمادهای الفبای آوانگاری بین المللی از دو عنصر اصلیِ حروف و تفکیک کننده ها ساخته شده است.
گاهی حرف یا تفکیک کننده های اضافه، به وسیلهٔ انجمن آواشناسی بین المللی حذف یا اصلاح شده اند. همان طور که از تغییرات اخیر در سال ۲۰۰۵، ۱۰۷ حرف، ۵۲ تفکیک کننده، و چهار علامت عروضی در الفبای آوانگاری بین المللی اضافه شده است.
در سال ۱۸۸۶ یک گروه از مدرسان زبان انگلیسی و فرانسوی به رهبری یک زبان شناس فرانسوی به نام پل پسی نهادی را شکل دادند که در سال ۱۸۹۶ با نام انجمن آواشناسی بین المللی ( به فرانسوی: Association phonétique internationale ) شناخته شد. خمیرمایهٔ اصلی الفبای ابداعی این انجمن از الفبای لاتینی نشأت می گرفت و برای کاربرد در زبان های انگلیسی و فرانسوی طراحی شده بود اما برای قابل استفاده بودن این الفبا در دیگر زبان ها کاربرد نمادهای آن در زبان های گوناگون تغییر یافت.
از زمان پیدایش خود، الفبای آوانگاری بین المللی شاهد تغییرات زیادی بوده است. پس از تغییرات اساسی شکل گرفته در این الفبا در سال های ۱۹۰۰ و ۱۹۳۰ یک دوره ثبات برای این الفبا پیش آمد. کنوانسیون انجمن آواشناسی بین المللی در کیل که در سال ۱۹۸۶ برگزار شد به این ثبات خاتمه داد. بعدها نیز تغییرات دیگری مانند افزودن واکه های مرکزی و حذف چند حرف در سال ۲۰۰۵ روی داد.
در جدول های زیر، خانه هایی که به رنگ خاکستری هستند، نشان دهنده ی تلفظی ناممکن هستند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفالفبای آوانگاری بین المللی تنها برای نشان دادن حالت های بیانی در زبان های شفاهی مانند واج، آهنگِ جمله، اتصال میان واژه ها و هجاها کاربرد دارد. برای نشان دادن حالت های بیانیِ دیگر مانند دندان قروچه، نوک زبانی سخن گفتن، و نیز برای صداهای ساخته شده به وسیلهٔ پدیدهٔ لب شکری، مجموعه ای گسترده از نمادها مورد استفاده قرار می گیرد.
هرکدام از نمادهای الفبای آوانگاری بین المللی از دو عنصر اصلیِ حروف و تفکیک کننده ها ساخته شده است.
گاهی حرف یا تفکیک کننده های اضافه، به وسیلهٔ انجمن آواشناسی بین المللی حذف یا اصلاح شده اند. همان طور که از تغییرات اخیر در سال ۲۰۰۵، ۱۰۷ حرف، ۵۲ تفکیک کننده، و چهار علامت عروضی در الفبای آوانگاری بین المللی اضافه شده است.
در سال ۱۸۸۶ یک گروه از مدرسان زبان انگلیسی و فرانسوی به رهبری یک زبان شناس فرانسوی به نام پل پسی نهادی را شکل دادند که در سال ۱۸۹۶ با نام انجمن آواشناسی بین المللی ( به فرانسوی: Association phonétique internationale ) شناخته شد. خمیرمایهٔ اصلی الفبای ابداعی این انجمن از الفبای لاتینی نشأت می گرفت و برای کاربرد در زبان های انگلیسی و فرانسوی طراحی شده بود اما برای قابل استفاده بودن این الفبا در دیگر زبان ها کاربرد نمادهای آن در زبان های گوناگون تغییر یافت.
از زمان پیدایش خود، الفبای آوانگاری بین المللی شاهد تغییرات زیادی بوده است. پس از تغییرات اساسی شکل گرفته در این الفبا در سال های ۱۹۰۰ و ۱۹۳۰ یک دوره ثبات برای این الفبا پیش آمد. کنوانسیون انجمن آواشناسی بین المللی در کیل که در سال ۱۹۸۶ برگزار شد به این ثبات خاتمه داد. بعدها نیز تغییرات دیگری مانند افزودن واکه های مرکزی و حذف چند حرف در سال ۲۰۰۵ روی داد.
در جدول های زیر، خانه هایی که به رنگ خاکستری هستند، نشان دهنده ی تلفظی ناممکن هستند.
