آلفاویل (فیلم). آلفاویل: یک ماجرای عجیب لمی کوشن ( به فرانسوی: Alphaville: Une étrange aventure de Lemmy Caution ) نام یک فیلم سیاه و سفید فرانسوی محصول ۱۹۶۵ به کارگردانی ژان لوک گدار است. در این فیلم آینده نگر، ستارگانی همچون ادی کنستانتین، آنا کارینا، هوارد ورنون، آکیم تامیروف نقش آفرینی کرده اند. آلفاویل برنده جایزه خرس طلایی پانزدهمین دوره جشنواره فیلم برلین در سال ۱۹۶۵ شد.
آلفاویل یکی از بهترین فیلم های دوره نخست فعالیت هنری گدار و نوعی داستان مصور سینمایی به شمار می رود. این فیلم سرشار از نشانه های پاپ آرت همراه با هجو سنت های افسانه - علمی است. [ ۱]
لمی کوشن ( کنستانتین ) ، در پوشش خبرنگار روزنامه فیگارو پراودا به شهر اسرارآمیز آلفاویل که پروفسوری دیوانه ( ورنون ) با کمک کامپیوترهایش آن را می گرداند، نفوذ می کند تا او را ربوده و بکشد. [ ۱]
دانش نبردافرار درپسند هر دو ( مرد و ماشین ) است که آن دیگری بی بهره از آنست. لمی بزودی در می یابد که آلفا۶۰ می کوشد که اندیشه خرد بنیان را گسترش دهد ولی ناتوان از دریافت حسهاست؛ و چنین است که او می کوشد تا با زبانی پرشور از شیفتگی و شیدایی سخن گوید تا آلفا - ۶۰ را سرگردان دارد. گدار که بیش از هر کارگردان دیگر به اندیشمندی نامی است در این فیلم به پدیدهٔ پاپ آرت Pop Art در دههٔ ۱۹۶۰ از یکسو و به پدیدهٔ داستان های کتاب جیبی pulp fiction از سوی دیگر پرس وجویی دارد.
لمی در می یابد که یکی از یارانش در ستیز با آلفا، دختر پروفسور ون براون، در زیر بالش خود کتابی دارد. این کتاب شعر «پایتخت اندوه» Capitale de La Douleur از پل الوار شاعر سورئالیست است. گدار تماشاگر خود را زیرکانه می خواند تا در لایهٔ ژرفتری از اندیشار و در چارچوبی فراشدا ( سورئال ) به فیلم او بنگرد و این پرسش پیچیدهٔ گدار در شعری از الوار پنهان است که لمی آن را برای ناتاشا می خواند. «و به بهانهٔ آنکه دوستت دارم همه چیز در جنبش است؛ و برای زیستن تنها باید پیشرفت، باید رفت. در راستایی در پیش به سوی آنچه که تو دوست داری. من بسوی تو می رفتم. من برای همیشه بسوی روشنایی می رفتم" و پاسخ این پیچیدگی در بخشی از شعر الوار ست که ناتاشا برای لمی می خواند:" ما در خلاء دگردیسی خویش می زییم. اما آن پژواک که پخش می شود در همهٔ روز، آن پژواک در ماورای هنگام و نیاز و نوازش به تکرار می پرسد: آیا ما نزدیک شده ایم یا که هنوز بسی دوریم از آگاهی مان"
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآلفاویل یکی از بهترین فیلم های دوره نخست فعالیت هنری گدار و نوعی داستان مصور سینمایی به شمار می رود. این فیلم سرشار از نشانه های پاپ آرت همراه با هجو سنت های افسانه - علمی است. [ ۱]
لمی کوشن ( کنستانتین ) ، در پوشش خبرنگار روزنامه فیگارو پراودا به شهر اسرارآمیز آلفاویل که پروفسوری دیوانه ( ورنون ) با کمک کامپیوترهایش آن را می گرداند، نفوذ می کند تا او را ربوده و بکشد. [ ۱]
دانش نبردافرار درپسند هر دو ( مرد و ماشین ) است که آن دیگری بی بهره از آنست. لمی بزودی در می یابد که آلفا۶۰ می کوشد که اندیشه خرد بنیان را گسترش دهد ولی ناتوان از دریافت حسهاست؛ و چنین است که او می کوشد تا با زبانی پرشور از شیفتگی و شیدایی سخن گوید تا آلفا - ۶۰ را سرگردان دارد. گدار که بیش از هر کارگردان دیگر به اندیشمندی نامی است در این فیلم به پدیدهٔ پاپ آرت Pop Art در دههٔ ۱۹۶۰ از یکسو و به پدیدهٔ داستان های کتاب جیبی pulp fiction از سوی دیگر پرس وجویی دارد.
لمی در می یابد که یکی از یارانش در ستیز با آلفا، دختر پروفسور ون براون، در زیر بالش خود کتابی دارد. این کتاب شعر «پایتخت اندوه» Capitale de La Douleur از پل الوار شاعر سورئالیست است. گدار تماشاگر خود را زیرکانه می خواند تا در لایهٔ ژرفتری از اندیشار و در چارچوبی فراشدا ( سورئال ) به فیلم او بنگرد و این پرسش پیچیدهٔ گدار در شعری از الوار پنهان است که لمی آن را برای ناتاشا می خواند. «و به بهانهٔ آنکه دوستت دارم همه چیز در جنبش است؛ و برای زیستن تنها باید پیشرفت، باید رفت. در راستایی در پیش به سوی آنچه که تو دوست داری. من بسوی تو می رفتم. من برای همیشه بسوی روشنایی می رفتم" و پاسخ این پیچیدگی در بخشی از شعر الوار ست که ناتاشا برای لمی می خواند:" ما در خلاء دگردیسی خویش می زییم. اما آن پژواک که پخش می شود در همهٔ روز، آن پژواک در ماورای هنگام و نیاز و نوازش به تکرار می پرسد: آیا ما نزدیک شده ایم یا که هنوز بسی دوریم از آگاهی مان"
wiki: آلفاویل (فیلم)
