الفاظ متشاکل

[ویکی فقه] الفاظ متشاکل یکی از اصطلاحات به کار رفته در علم منطق بوده و به معنای الفاظ متباین دارای شباهت لفظی است.
گاهی لفظ های متباین با یکدیگر شباهت لفظی پیدا می کنند؛ در این صورت، آنها را «الفاظ متشاکل» می نامند.لفظ های متشاکل دو گونه اند: اسمای متجانس و لفظ مشتق.اگر مشابهت لفظ، همراه شباهت معنوی و تابع آن باشد، «لفظ مشتق» نامیده می شود؛ مانند: ناصر، نصیر و منصور که از نصر مشتق شده اند، اما اگر مشابهت، فقط در الفاظ باشد و در معنا مشابهتی نداشته باشند آن را «اسمای متجانس» گویند؛ مانند: شُبَّر و شُبَیر.در سخنان خواجه نصیر آمده است: «و باشد که میان الفاظ، مشاکلتی افتد و آن از دو نوع خالی نبود: یا مشاکلت لفظ تابع مشاکلت معنا بُوَد یا نبوَد، و اوّل را اسمای مشتقه خوانند؛ مانند: ناصر، نصیر و منصور و هر آینه به اول لفظ موضوع بوده باشد تا دیگر الفاظ از او اشتقاق کرده باشند؛ مانند: نصر… دوم را اسمای متجانسه خوانند؛ مانند: بشر و بشیر».
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منبع ذیل استفاده شده است: خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس.
۱. ↑ خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس، ص۹.
...