الغار

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
غور (۴ بار)

شکاف در سینه کوه. در اقرب الموارد نقل کرده: غار محلی است که از کوه می‏شکافند و چون بزرگ و وسیع باشد آن را کهف گویند. . اگر او را یاری نکنید، خدا او را یاری کرد آنگاه که کفار بیرونش کردند، حال آنکه فقط دومین دوتن بود (و سومی نبود) آنگاه که آن دو در آن غار بودند، به رفیقش می‏گفت محزون مباش خدا با ماست. خدا آرمش خویش را بر قلب او نازل کرد و با لشکریانی که ندیدید یاریش نمود. مراد از «الغار» غار جبل ثور است که رسول خدا «صلی اللَّه علیه و آله» به هنگام هجرت از مکه با ابوبکر در آن مخفی شدند و کفار تا کنار آن آمدند به طوریکه صدایشان از درون غار شنیده می‏شد. جبل ثور تقریباً در چهار فرسخی مکه واقع شده و غار معروف در یکی از ارتفاعات آن واقع است بالا رفتن از کوه و رسیدن به غار به زحمت انجام می‏گیرد و آن دو در دارد یکی در طرف غرب به وسعت دو وجب در سه وجب که شخص باید روی شکم و خوابیده از آن داخل شود و یکی در جانب شرق که کمی از آن بزرگتر است به قولی درب شرقی بعداً احداث شده که مردم از یکی داخل و از دیگری خارج شوند. همانجا محل اختفاء بزرگترین ابناء بشر، محمدبن عبداللَّه «صلی اللَّه علیه و آله» وسلم است که تاریخ بشریت را دگرگون و جهانیان را به توحید دعوت فرمود. ناگفته نماند: آیه صریح است در اینکه آن حضرت رفیقی در غار داشته است. و به تصریح همه او ابوبکر بود. جمله «لاتَحْزَنْ اِنَّ اللَّهَ مَعَنا» دلالت بر اضطراب او دارد که آن حضرت برای رفع اضطراب وی چنین فرموده است. ضمائر: «نَصَرَهُ - اَخْرَجَهُ - عَلَیْهِ - اَیَّدَهُ» همه راجع به حضرت رسول «صلی اللَّه علیه و آله» و نزول سکینه نیز راجع به آن حضرت است و اگر جمله «اِنَّ اللَّهِ مَعَنا» و در غار بودن مدحی برای ابوبکر باشد، انکار غدیر خم و نادیده گرفتن وصیت رسول خدا «صلی اللَّه علیه و آله» و امثال آن خط بطلانی است بر همه گذشته .