[ویکی نور] الطرق و الأسانید إلی مرویات أهل البیت علیهمالسلام اجازه نقل روایت سید شهابالدین مرعشی نجفی به میرزا یوسف ایروانی است. این گواهی در واقع در تأیید صلاحیت ایشان در نقل حدیث صادر شده است. در این اجازه نام یکصد تن از اساتید اجازه و مشایخ نویسنده و تألیفاتشان و مشایخ آنها ذکر شده است.
این اجازهنامه در ذیحجه سال 1399ق صادر شده است.
اجازه، اصطلاحی در علوم حدیث است که بر گونهای از انحاء فراگیری حدیث دلالت دارد. در اصطلاح محدثان اجازه در کنار سماع، عرض و قرائت، یکی از روشهای دریافت حدیث شمرده شده است و با رخصت شفاهی و کتبی شیخ به راوی برای روایت احادیث مضبوط در متن یا متونی که در ثبت دارد تحقق میپذیرد.
اجازه از دیرباز در بین علما و دانشمندان علوم مـختلف مـرسوم بـوده و اساتید فن بهمنظور بزرگداشت از مقام علمی شاگردانشان و به نشانه کفایتها و شایستگیهایی کـه در آنان وجود داشته برایشان اجازه صادر مینمودند. در حوزههای مختلف عـلوم اسلامی همچون تـفسیر، حـدیث، فقه، طب، ادبیات و عرفان تبادل اجازه بین اساتید و شاگردان مرسوم بوده است؛ مثلاً محدثین اجازه روایت حدیث و یا روایت کتابهای حدیثی را به حدیثپژوهان اعطا نموده و فقها اجازه اجتهاد و یا تصدی امور حـسبیه را بـرای لایقان این مناصب انشا میکردند.
اجازات همچون اسناد و مدارک علمی و فرهنگی ارزشمند در اختیار افراد لایق و شایسته قرار میگرفته و آثار و فواید بسیاری نیز بر آنها مترتب بوده و هـست. از جـمله موجب اعتماد و اطمینان به گفتهها و نوشتههای شخص مجاز میشود و مشتمل بر اظهارنظرهای مشایخ نسبت به شاگردان و اساتید خود است.
علمای حدیث، اجازه را یکی از مـهمترین طـرق تحمل حدیث دانستهاند و بهعنوان پشـتوانه صحت و درستی نقل احادیث، به اخذ و مبادله آن همت گماشتهاند. بدینصورت که اساتید علم حدیث بهطور کتبی یا شـفاهی اذن روایـت احـادیث از خود را به شاگردانشان اعطا مینمودند و مـعمولاً در ایـن اجازات نام اساتید و مشایخ و تألیفات خود را میآوردند.
این اجازهنامه در ذیحجه سال 1399ق صادر شده است.
اجازه، اصطلاحی در علوم حدیث است که بر گونهای از انحاء فراگیری حدیث دلالت دارد. در اصطلاح محدثان اجازه در کنار سماع، عرض و قرائت، یکی از روشهای دریافت حدیث شمرده شده است و با رخصت شفاهی و کتبی شیخ به راوی برای روایت احادیث مضبوط در متن یا متونی که در ثبت دارد تحقق میپذیرد.
اجازه از دیرباز در بین علما و دانشمندان علوم مـختلف مـرسوم بـوده و اساتید فن بهمنظور بزرگداشت از مقام علمی شاگردانشان و به نشانه کفایتها و شایستگیهایی کـه در آنان وجود داشته برایشان اجازه صادر مینمودند. در حوزههای مختلف عـلوم اسلامی همچون تـفسیر، حـدیث، فقه، طب، ادبیات و عرفان تبادل اجازه بین اساتید و شاگردان مرسوم بوده است؛ مثلاً محدثین اجازه روایت حدیث و یا روایت کتابهای حدیثی را به حدیثپژوهان اعطا نموده و فقها اجازه اجتهاد و یا تصدی امور حـسبیه را بـرای لایقان این مناصب انشا میکردند.
اجازات همچون اسناد و مدارک علمی و فرهنگی ارزشمند در اختیار افراد لایق و شایسته قرار میگرفته و آثار و فواید بسیاری نیز بر آنها مترتب بوده و هـست. از جـمله موجب اعتماد و اطمینان به گفتهها و نوشتههای شخص مجاز میشود و مشتمل بر اظهارنظرهای مشایخ نسبت به شاگردان و اساتید خود است.
علمای حدیث، اجازه را یکی از مـهمترین طـرق تحمل حدیث دانستهاند و بهعنوان پشـتوانه صحت و درستی نقل احادیث، به اخذ و مبادله آن همت گماشتهاند. بدینصورت که اساتید علم حدیث بهطور کتبی یا شـفاهی اذن روایـت احـادیث از خود را به شاگردانشان اعطا مینمودند و مـعمولاً در ایـن اجازات نام اساتید و مشایخ و تألیفات خود را میآوردند.