الروح

[ویکی نور] «الرّوح» نام کتابی است که ابن قیّم جوزیّه در مورد روح و حالات آن قبل و بعد از دنیا به زبان عربی
در قرن هشتم هجری نوشته است.او در این کتاب به دنبال اثبات مسائلی حول روح و نفس با استناد
به آیات و روایات می باشد.
اولین بحث کتاب این است که آیا اموات سلام و زیارت احیاء را متوجه می شوند یا نه؟در پاسخ به
این سئوال به روایتی از پیغمبر اکرم صلی اله علیه و آله استناد می کند که حضرت فرمود: «ما من سلم یمرّ علی قبر

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
روح (۵۷ بار)

«رُوح» از نظر لغت، در اصل به معنای «نفس» و «دویدن» نیز آمده است، بعضی تصریح کرده اند که «روح» و «ریح» (باد) هر دو از یک ماده مشتق شده اند، و اگر «روح انسان» که گوهر مستقل مجردی است، به این نام، نامیده شده، به خاطر آن است که از نظر تحرک، حیات آفرینی و ناپیدا بودن، همچون «نفس و باد» است.
منظور از «رُوح»، در سوره «معارج» همان «روح الامین»، بزرگ فرشتگان است که در سوره «قدر» نیز به او اشاره شده است، آنجا که می گوید: تَنَزَّلُ الْمَلائِکَةُ وَ الرُّوحُ فِیها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ کُلِّ أَمْر «در شب قدر، فرشتگان و روح به فرمان پروردگارشان برای تقدیر امور نازل می شوند».
البته، «روح» چنان که اشاره شد معانی مختلفی دارد که در هر مورد، به تناسب قرائن موجود، ممکن است مفهوم خاصی ببخشد; روح انسان، روح به معنای قرآن، و روح به معنای «روح القدس» و به معنای فرشته وحی، همه از معانی «روح» است که در آیات دیگر قرآن به آنها اشاره شده است.