[ویکی نور] "الرحلة الورثیلانیة"، تألیف حسین بن محمد ورثیلانی به زبان عربی است. ورثیلانی در سال 1179 اراده حج کرده، از بجایه در دورترین نقطه از شمال افریقا به حج می رود. نام سفرنامه وی نزهة الانظار فی فضل علم التاریخ و الامصار است که به نام فوق شهرت یافته است.
نویسنده سفرنامه اش را در 21 باب تنظیم کرده است. سفر او از بسکره آغاز و در جلد اول طرابلس و مصر شرح شده است. در جلد دوم سفرنامه ابتدا شهرهای مذهبی مکه و مدینه و در مسیر بازگشت نیز شهرهای تاریخی مصر و دیدنی های آن شرح شده است.
این سفرنامه منبع مهمی در تاریخ الجزایر و دیگر سرزمین های عربی؛ مانند: تونس، لیبی، مصر و حجاز است. در این اثر از بسیاری از شخصیت های اهل سنت و آثار آن ها نام برده شده است و فوائد تاریخی و جغرافیایی ارزشمندی را در بردارد.
نیت زیارت بیت الله و دعا برای حوایج مسلمین انگیزه سفر ورثیلانی بود. به گفته خود او اختلافات بین مسلمین و فتنه و هرج و مرج در وطن او چنان بالا گرفته بود که امید برطرف شدن آنها نبود. وضع به گونه ای بوده که از حکومت نیز کاری برنمی آمد. علمای بجایه نیز به وجوب صلاح بین مسلمین توسط اهل خیر و صلاح فتوا داده بودند. او از سرزمین های از وطنش یاد می کند که به سبب این درگیری ها ویران شده است. در ادامه صفحات زیادی از کتاب به معرفی و شرح حال علمای اهل سنت که با آنها ملاقات داشته اختصاص می یابد. در آن روزگار که سفر مکه ماه ها به طول می انجامید، ورثیلانی نیز به شیوه رایج با خانواده و خدام و شاگردان و همسایگان وداع می کند و به شوق زیارت نبی اکرم(ص) تعلق به زن و فرزند و مال را ناچیز شمرده و خود را تسلی می دهد. او که اندوه فراق را نمی تواند پنهان کند، احساسات خود را در قالب اشعاری بروز می دهد.
نویسنده معتقد است که حضر و سفر در روز پنجشنبه مبارک است، لذا در روز پنجشنبه به قصد حج سفرش را آغاز می کند. اولین مکانی که او از حسن ضیافت و مهمان نوازی اهلش با نثری مسجع و دلنشین تعریف و تمجید می کند، قریه بنی حافظ است. در ادامه مسیر او از زموره نام می برد که آن گونه که می گوید فتنه ها از این منطقه ناشی شده است و مردم آن اهل معاصی و جاهل بوده و اهل لهو و لعب بوده اند.
نویسنده سفرنامه اش را در 21 باب تنظیم کرده است. سفر او از بسکره آغاز و در جلد اول طرابلس و مصر شرح شده است. در جلد دوم سفرنامه ابتدا شهرهای مذهبی مکه و مدینه و در مسیر بازگشت نیز شهرهای تاریخی مصر و دیدنی های آن شرح شده است.
این سفرنامه منبع مهمی در تاریخ الجزایر و دیگر سرزمین های عربی؛ مانند: تونس، لیبی، مصر و حجاز است. در این اثر از بسیاری از شخصیت های اهل سنت و آثار آن ها نام برده شده است و فوائد تاریخی و جغرافیایی ارزشمندی را در بردارد.
نیت زیارت بیت الله و دعا برای حوایج مسلمین انگیزه سفر ورثیلانی بود. به گفته خود او اختلافات بین مسلمین و فتنه و هرج و مرج در وطن او چنان بالا گرفته بود که امید برطرف شدن آنها نبود. وضع به گونه ای بوده که از حکومت نیز کاری برنمی آمد. علمای بجایه نیز به وجوب صلاح بین مسلمین توسط اهل خیر و صلاح فتوا داده بودند. او از سرزمین های از وطنش یاد می کند که به سبب این درگیری ها ویران شده است. در ادامه صفحات زیادی از کتاب به معرفی و شرح حال علمای اهل سنت که با آنها ملاقات داشته اختصاص می یابد. در آن روزگار که سفر مکه ماه ها به طول می انجامید، ورثیلانی نیز به شیوه رایج با خانواده و خدام و شاگردان و همسایگان وداع می کند و به شوق زیارت نبی اکرم(ص) تعلق به زن و فرزند و مال را ناچیز شمرده و خود را تسلی می دهد. او که اندوه فراق را نمی تواند پنهان کند، احساسات خود را در قالب اشعاری بروز می دهد.
نویسنده معتقد است که حضر و سفر در روز پنجشنبه مبارک است، لذا در روز پنجشنبه به قصد حج سفرش را آغاز می کند. اولین مکانی که او از حسن ضیافت و مهمان نوازی اهلش با نثری مسجع و دلنشین تعریف و تمجید می کند، قریه بنی حافظ است. در ادامه مسیر او از زموره نام می برد که آن گونه که می گوید فتنه ها از این منطقه ناشی شده است و مردم آن اهل معاصی و جاهل بوده و اهل لهو و لعب بوده اند.