[ویکی نور] الذیل علی رفع الاصر یا «بغیه العلماء و الرواه» نوشته عبدالرحمن سخاوی (متوفی 902ق) عالم شافعی، به زبان عربی است. سخاوی این کتاب را ذیل و مستدرکی بر کتاب استادش ابن حجر «رفع الاصر عن قضاه مصر» قرار داده و شرح حال 49 تن از علما و راویان اهل سنت را در آن آورده است.
کتاب همانند سایر کتب تراجم، با عنوان نام مختصر افرادی که شرح حال آن ها گزارش می شود، آغاز گردیده است. در شرح حال افراد نیز اقوال مختلف در مکان و تاریخ ولادت و وفات، سفرهای او، مشاغل علمی و دینی او، حوادث و اتفاقات زندگی، اساتید و آثار او بدون عنوان بندی خاصی ذکر شده است.
در مقدمه که به قلم محققین نوشته شده است، ابتدا تاریخچه ای از تدوین قرآن کریم، سنت نبوی و علوم نحوی و ادبی و سپس اسامی مهمترین تألیفات گذشتگان در علوم مختلف به تفکیک ذکر شده است. در ادامه، شرح حال نسبتاً مفصلی از سیوطی و آثار او آمده که به لحاظ کثرت فعالیت های علمی او قابل توجه است.
اسامی برخی از علمای مطرح شده در کتاب عبارت است از: برهان الدین ابن الدیری، عزالدین ابوالبرکات، حافظ ابن حجر، شهاب الدین دمیری، قاضی نورالدین و سراج الدین رازی.
نویسنده در صفحه 75 کتاب، به شرح حال استادش حافظ بن حجر (852-783ق) پرداخته و با کلماتی مانند: «شیخی الاستاد» و «شیخ الاسلام»، کمال تواضع و احترام خویش را به استاد اظهار داشته است. سپس به توصیف احوالات استادش پرداخته و در انتها چنین می نویسد: محاسن وی فراوان است که در این مختصر نمی گنجد، یا من کسی نیستم که مانند او را توصیف نمایم، بویژه این که اکابری مانند: تقی فاسی، تقی مقریزی، علاء بن خطیب ناصری و دیگران در کتاب های خود وی را توصیف نموده اند.
کتاب همانند سایر کتب تراجم، با عنوان نام مختصر افرادی که شرح حال آن ها گزارش می شود، آغاز گردیده است. در شرح حال افراد نیز اقوال مختلف در مکان و تاریخ ولادت و وفات، سفرهای او، مشاغل علمی و دینی او، حوادث و اتفاقات زندگی، اساتید و آثار او بدون عنوان بندی خاصی ذکر شده است.
در مقدمه که به قلم محققین نوشته شده است، ابتدا تاریخچه ای از تدوین قرآن کریم، سنت نبوی و علوم نحوی و ادبی و سپس اسامی مهمترین تألیفات گذشتگان در علوم مختلف به تفکیک ذکر شده است. در ادامه، شرح حال نسبتاً مفصلی از سیوطی و آثار او آمده که به لحاظ کثرت فعالیت های علمی او قابل توجه است.
اسامی برخی از علمای مطرح شده در کتاب عبارت است از: برهان الدین ابن الدیری، عزالدین ابوالبرکات، حافظ ابن حجر، شهاب الدین دمیری، قاضی نورالدین و سراج الدین رازی.
نویسنده در صفحه 75 کتاب، به شرح حال استادش حافظ بن حجر (852-783ق) پرداخته و با کلماتی مانند: «شیخی الاستاد» و «شیخ الاسلام»، کمال تواضع و احترام خویش را به استاد اظهار داشته است. سپس به توصیف احوالات استادش پرداخته و در انتها چنین می نویسد: محاسن وی فراوان است که در این مختصر نمی گنجد، یا من کسی نیستم که مانند او را توصیف نمایم، بویژه این که اکابری مانند: تقی فاسی، تقی مقریزی، علاء بن خطیب ناصری و دیگران در کتاب های خود وی را توصیف نموده اند.