[ویکی نور] الدیباج الوضی فی الکشف عن أسرار کلام الوصی، اثر یحیی بن حمزه که تألیف این کتاب را به زبان عربی در ربیع الآخر سال 718 ه ق به پایان برده است. این کتاب شرحی است، سه جلدی بر کتاب نهج البلاغه امیرالمومنین.
الدّیباج الوضی، بر بنیاد چینش متن نهج البلاغه که - به ترتیب- سخن رانی ها و نامه ها و (گزینْ گفتارها) را در برگرفته است، شامل سه «قطب» است و در هر «قطب»، یکی از این بخش های سه گانه را به شرح و گزارش نشسته است.
در پایان کتاب نیز افزونه ای بر نهج البلاغه که در پاره ای در دست نوشته هاست، آمده است و گزارش شده، و پس از آن گزارشی است، از نقش های انگشتری های امیرمؤمنان علیه السلام که نویسنده خود افزوده است.
شیوه ی او چنین است که عبارات نهج البلاغه را در بخش های خرد خرد - و حتّی یک کلمه ای- تقطیع کرده توضیح می دهد. شرح او بر نهج البلاغه برخلاف برخی شرح های دیگر این متن، اهتمام به توضیح عبارات خود کتاب دارد و از مباحث حاشیه ای دامنه دار استقبال چندانی نمی کند.
متأسّفانه برخی از شروح متداول و مهمّ نهج البلاغه به راستی در گشایش عبارات و فرانمودن مقاصد مشخّص و ویژه ای که در پس جمله ها و کلمه های خاصّ فلان خطبه یا نامه ی امام علیه السلام بوده، کوتاهی کرده و به جای آن در مباحث حکْمی و کلامی و تاریخی دامنه داری فرو رفته اند که به جای خویش سودمند و دربایست است.
الدّیباج الوضی، بر بنیاد چینش متن نهج البلاغه که - به ترتیب- سخن رانی ها و نامه ها و (گزینْ گفتارها) را در برگرفته است، شامل سه «قطب» است و در هر «قطب»، یکی از این بخش های سه گانه را به شرح و گزارش نشسته است.
در پایان کتاب نیز افزونه ای بر نهج البلاغه که در پاره ای در دست نوشته هاست، آمده است و گزارش شده، و پس از آن گزارشی است، از نقش های انگشتری های امیرمؤمنان علیه السلام که نویسنده خود افزوده است.
شیوه ی او چنین است که عبارات نهج البلاغه را در بخش های خرد خرد - و حتّی یک کلمه ای- تقطیع کرده توضیح می دهد. شرح او بر نهج البلاغه برخلاف برخی شرح های دیگر این متن، اهتمام به توضیح عبارات خود کتاب دارد و از مباحث حاشیه ای دامنه دار استقبال چندانی نمی کند.
متأسّفانه برخی از شروح متداول و مهمّ نهج البلاغه به راستی در گشایش عبارات و فرانمودن مقاصد مشخّص و ویژه ای که در پس جمله ها و کلمه های خاصّ فلان خطبه یا نامه ی امام علیه السلام بوده، کوتاهی کرده و به جای آن در مباحث حکْمی و کلامی و تاریخی دامنه داری فرو رفته اند که به جای خویش سودمند و دربایست است.