آلدوسترون. مینرالوکورتیکوئیدها ( به انگلیسی: mineralocorticoid ) به گروهی از استروئیدها ( مانند آلدوسترون ( ۲۱ کربنه ) ) گفته می شود که در بخش قشری غده فوق کلیوی ساخته می شوند. استروئیدها ترکیبات چربی با چهار حلقه کربنی هستند. آلدوسترون مهم ترین مینرالوکورتیکوئید بدن است. تفاوت اصلی مینرالوکورتیکوئیدها با سایر کورتیکواستروئیدها در رسپتورهای اختصاصیشان و تأثیراتشان بر بدن است. [ ۱] [ ۲]
میزان ترشح آلدوسترون در شبانه روز ۱۵۰ میکروگرم است.
مهمترین عمل آلدوسترون افزایش بازجذب سدیم و ترشح پتاسیم و یون هیدروژن در کلیه است که موجب احتباس آب و سدیم می شود. اسپیرونولاکتون با بلوک کردن گیرنده های آلدوسترون نوعی داروی ادرارآور است که موجب کاهش فشار خون می شود ( البته خاصیت ضد آندوژنتیک هم دارد ) .
اپلرنون نیز کاهش دهندهٔ اثر آلدوسترون است. [ ۳]
به طور خلاصه آلدوسترون دارای اثرات زیر می باشد:
• کاهش دفع سدیم از ادرار
• افزایش دفع پتاسیم و یون هیدروژن در ادرار
• افزایش جذب آب در کلیه و جلوگیری از هدر رفتن آب بدن
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمیزان ترشح آلدوسترون در شبانه روز ۱۵۰ میکروگرم است.
مهمترین عمل آلدوسترون افزایش بازجذب سدیم و ترشح پتاسیم و یون هیدروژن در کلیه است که موجب احتباس آب و سدیم می شود. اسپیرونولاکتون با بلوک کردن گیرنده های آلدوسترون نوعی داروی ادرارآور است که موجب کاهش فشار خون می شود ( البته خاصیت ضد آندوژنتیک هم دارد ) .
اپلرنون نیز کاهش دهندهٔ اثر آلدوسترون است. [ ۳]
به طور خلاصه آلدوسترون دارای اثرات زیر می باشد:
• کاهش دفع سدیم از ادرار
• افزایش دفع پتاسیم و یون هیدروژن در ادرار
• افزایش جذب آب در کلیه و جلوگیری از هدر رفتن آب بدن
wiki: آلدوسترون