آلخاندرا پیسارنیک ( اسپانیایی: Alejandra Pizarnik ؛ ۲۹ آوریل ۱۹۳۶ – ۲۵ سپتامبر ۱۹۷۲ ) یک شاعر اهل آرژانتین بود.
خانوادهٔ او از مهاجرانِ یهودی روس و اسلواک بودند و آلخاندارا از کودکی در آرژانتین، با مشکلاتی نظیرِ داشتنِ لهجهٔ اسپانیولیِ اروپایی، لکنت زبان، جوش های صورت و اضافه وزن مواجه بود و به همین سبب، اعتمادبه نفس پائینی داشت. او که از شکلِ ظاهری قیافه و بدن خود ناراضی بود و خود را با کودکان و نوجوان دیگر مقایسه می کرد، از همان دوران، شروع به مصرفِ قرص های آمفتامین نمود و این وابستگی دارویی تا سالیان متمادی، وضعیت روحی و جسمانی او را تحتِ تأثیر قرار داد و عوارضی چون نشئگی و بی خوابی را برایش به همراه داشت.
... [مشاهده متن کامل]
او در سال ۱۹۵۴ میلادی، در رشتهٔ ادبیات و فلسفه در دانشگاه بوئنوس آیرس آغاز به تحصیل نمود و نخستین کتاب شعر خود را یکسال پس از قبولی در این دانشگاه، در سال ۱۹۵۵ میلادی منتشر کرد. پس از گذراندن واحدهای درسی ادبیات، فلسفه و روزنامه نگاری، با آنکه تا ۱۹۵۷ میلادی در دانشگاه ماند، اما تحصیلات خود را به اتمام نرساند.
آلخاندرا در همان دوران دانشگاه، نزد نقاش سورئالیست آرژانتینی «خوان بالیه پلاناس» ( کاتالونیایی: Juan Batlle Planas ) که تباری کاتالان داشت، شتافت و به فراگیری نقاشی پرداخت.
مطالعات عمیق او در زمینه ادبیات کهن و آثار نویسندگانِ بزرگ دیگر، دانش او را در زمینهٔ ادبیات غنی ساخت و به ویژه مبحثِ «ناخودآگاه» در روان شناسی، او را به روان کاوی علاقه مند ساخت.
وی عمیقاً تحت تأثیرِ آثارِ شاعر آرژانتینی «آنتونیو پورکیا» و شعرای سمبولیست فرانسوی «آرتور رمبو» و «استفان مالارمه» بود. اشعار او از صنایع بدیعی و تشبیه های ادبی زیرکانه و همچنین نفوذ عمیقی برخورد هستند و بیشتر دربارهٔ «کودکی»، «تنهایی»، «رنج» و از همه مهمتر، «مرگ» است.
آلخاندرا در سال ۱۹۶۰ به پاریس نقلِ مکان کرد و به مدت چهار سال در این شهر زندگی کرد. در پاریس، او ضمنِ انتشارِ اشعار و متون انتقادی ادبی در چندین روزنامه، به همکاری با یک مجلهٔ فرانسوی و چند ناشر دیگر پرداخت و آثار آنتونن آرتو، آنری میشو، امه سزر و ایو بون فوآ را نیز به اسپانیولی ترجمه کرد. در همان هنگام، به تحصیل در رشته های تاریخ ادیان و زبان فرانسوی در دانشگاه سوربن پرداخت و در اینجا بود که باب آشنایی و دوستی با «خولیو کورتاسار»، «رُسا چاسل» و «اکتاویو پاز» باز شد و این آخری، مقدمه ای بر چهارمین کتاب شعر او نوشت.
خانوادهٔ او از مهاجرانِ یهودی روس و اسلواک بودند و آلخاندارا از کودکی در آرژانتین، با مشکلاتی نظیرِ داشتنِ لهجهٔ اسپانیولیِ اروپایی، لکنت زبان، جوش های صورت و اضافه وزن مواجه بود و به همین سبب، اعتمادبه نفس پائینی داشت. او که از شکلِ ظاهری قیافه و بدن خود ناراضی بود و خود را با کودکان و نوجوان دیگر مقایسه می کرد، از همان دوران، شروع به مصرفِ قرص های آمفتامین نمود و این وابستگی دارویی تا سالیان متمادی، وضعیت روحی و جسمانی او را تحتِ تأثیر قرار داد و عوارضی چون نشئگی و بی خوابی را برایش به همراه داشت.
... [مشاهده متن کامل]
او در سال ۱۹۵۴ میلادی، در رشتهٔ ادبیات و فلسفه در دانشگاه بوئنوس آیرس آغاز به تحصیل نمود و نخستین کتاب شعر خود را یکسال پس از قبولی در این دانشگاه، در سال ۱۹۵۵ میلادی منتشر کرد. پس از گذراندن واحدهای درسی ادبیات، فلسفه و روزنامه نگاری، با آنکه تا ۱۹۵۷ میلادی در دانشگاه ماند، اما تحصیلات خود را به اتمام نرساند.
آلخاندرا در همان دوران دانشگاه، نزد نقاش سورئالیست آرژانتینی «خوان بالیه پلاناس» ( کاتالونیایی: Juan Batlle Planas ) که تباری کاتالان داشت، شتافت و به فراگیری نقاشی پرداخت.
مطالعات عمیق او در زمینه ادبیات کهن و آثار نویسندگانِ بزرگ دیگر، دانش او را در زمینهٔ ادبیات غنی ساخت و به ویژه مبحثِ «ناخودآگاه» در روان شناسی، او را به روان کاوی علاقه مند ساخت.
وی عمیقاً تحت تأثیرِ آثارِ شاعر آرژانتینی «آنتونیو پورکیا» و شعرای سمبولیست فرانسوی «آرتور رمبو» و «استفان مالارمه» بود. اشعار او از صنایع بدیعی و تشبیه های ادبی زیرکانه و همچنین نفوذ عمیقی برخورد هستند و بیشتر دربارهٔ «کودکی»، «تنهایی»، «رنج» و از همه مهمتر، «مرگ» است.
آلخاندرا در سال ۱۹۶۰ به پاریس نقلِ مکان کرد و به مدت چهار سال در این شهر زندگی کرد. در پاریس، او ضمنِ انتشارِ اشعار و متون انتقادی ادبی در چندین روزنامه، به همکاری با یک مجلهٔ فرانسوی و چند ناشر دیگر پرداخت و آثار آنتونن آرتو، آنری میشو، امه سزر و ایو بون فوآ را نیز به اسپانیولی ترجمه کرد. در همان هنگام، به تحصیل در رشته های تاریخ ادیان و زبان فرانسوی در دانشگاه سوربن پرداخت و در اینجا بود که باب آشنایی و دوستی با «خولیو کورتاسار»، «رُسا چاسل» و «اکتاویو پاز» باز شد و این آخری، مقدمه ای بر چهارمین کتاب شعر او نوشت.
