الحمد لله

استفاده از آن بین مسلمانان و همچنین عرب زبانان مسیحی و یهودی مرسوم است هرچند غالباً مسلمانان به دلیل مرکزیت این عبارت خاص درون متون قرآن و احادیث محمّد پیامبر اسلام معمول است. روایتی از پیامبر است با این مضمون که هر امر مهمی که با الحمدلله آغاز نشود، به سرانجام نمی رسد و نامبارک است. بر این اساس، کتاب ها و نامه ها و خطبه ها و خطابه ها را با الحمدلله آغاز می کرده اند. این امر به حدّی رواج داشت که خطبه معروف ابن زیاد را در بصره به سبب نداشتن الحمدلله در آغاز، «خطبه بَتراء» ( به معنای خطبه ناقص ) خوانده اند.
این عبارت سه بخش دارد  :
• «الـ»: الف و لام جنس برای معرفه کردن آن دسته از اسمها به کار می رود که بر افراد بی شماری دلالت می کنند
• «حمدُ»: به معنای «احساس سپاسگزاری» در برابر شکر، «واژگان سپاسگزاری»
• «لـِلله»: حرف اضافه + اسم الله. لـِ حرف اضافه ای به معنای «برای» است.
یشتر نحویان و مفسران، کلمه «الحمد» را در جمله «الحمدللّه» مبتدا، و «ال» را در الحمد به ( ال جنس ) می دانند. بر این اساس، این عبارت اینطور معنا می شود: تمام موارد ستایش و حمد مخصوص خداوند است
اولین عبارت اولین سوره قرآن الحمد لله است که خدا در این سوره ادب عبودیت را می آموزد، و تعلیم می دهد که بنده او لایق آن نبود که او را حمد گوید، و فعلاً که می گوید، به تعلیم و اجازه خود او است، او دستور داده که بنده اش بگوید.
این عبارت شبیه واژهٔ عبری هله لویا است. ( سپاس خدا را ) הַלְלוּיָהּ.

۲ - و کلمه ل کلمه ای عربی هست که در فارسی معنی هایی مانند: دارد ، برای میدهد
۳ - و کلمه الله معناهایی مانند :خدا، معبود و. . . . میدهد
واین سه کلمه باهم الحمدلله را تشکیل می دهند که معنی �ستایش برای خدا است�یا �ستایش برای خدا � می دهند.