[ویکی نور] التفسیر الوسیط للقرآن الکریم. التفسیر الوسیط للقرآن الکریم تألیف محمد سیّد طنطاوی، تفسیری است در پانزده مجلد، فراگیر همه سوره ها و آیات قرآن کریم، مبسوط، تحلیلی، ساده و روشن و زودیاب (نثری روان و قابل فهم برای آشنایان با زبان عربی دارد). در کنار جنبه تحلیلی و اجتهادی خود، از روایات پیامبر(ص)، مأثورات از صحابه و تابعین و اقوال مفسرین پیشین و معاصر نیز بهره فراوان برده است. مفسر سعی دارد تفسیری علمی، تحقیقی و پیراسته از اقوال و قصص ضعیف و باطل ارائه دهد.
طنطاوی قبل از تفسیر، مقدمه ای مختصر در فضیلت قرآن، تفسیر آن، اهداف قرآن و محتویات آن دارد که ضمن آن مختصری از مقدمه قرطبی در تفسیرش درباره فضائل قرآن، ترغیب به آن، فضل طالب، قاری، مستمع و عامل به قرآن و کیفیت تلاوت آن، را نقل می کند. طنطاوی در مقدمه خود اشاره ای به تلاش علما در تحقیق، تألیف، تدریس و تفسیر قرآن و انواع آن، معنای تفسیر و روش اتخاذ شده در الوسیط دارد.
روش کلی طنطاوی به این شکل است که در آغاز سوره ها، اطلاعات کلی درباره نام، وجه تسمیه، عدد آیات، محل نزول و فضل سوره و برخی آیات آن، ارائه می دهد. در ذکر عدد آیات گاه به اختلاف بین بصریون و کوفیون از این جهت پرداخته، موارد اختلافی را بیان می دارد. در فضائل آیات و سوره ها نیز از احادیث منقول از پیامبر(ص) که غالباً در منابع دسته اول اهل سنت (صحاح سته) می باشد، استفاده می نماید.
مفسر درصدد بیان تناسب سوره ها بوده و ابتدای هر سوره مناسبت آن را با سوره قبل و وجه تقدیم سوره قبل بر این سوره، را بیان می دارد. پس از آن در بیانی نسبتاً طولانی (مثلاً در سوره بقره از صفحه 28 تا 36 جلد اول) به تفصیلی از مقاصد سوره، به تفکیک مقاطع مختلف آیات، و مشخص نمودن آنها، اقدام می کند.
مفسّر پس از اتمام مباحث مربوط به سوره، به شرح و بیان لغوی الفاظ قرآنی و تبیین مراد آنها می پردازد. آنگاه در صورت پذیرش صحت، اسباب نزول برخی از آیات را که دارای اسباب نزول هستند، یادآور می شود (اسباب نزول مربوط به کلیت سوره را در بخش اطلاعات مربوط به آن ارائه می دهد). سپس معانی اجمالی آیات و یا جملات برخی از آیات طولانی را ذکر می کند. در این بخش بیان وجوه بلاغی، موعظه ای، آداب و احکام به کمک آیات دیگر، احادیث نبوی و اقوال علمای پیشین و معاصر، انجام می گیرد.
طنطاوی قبل از تفسیر، مقدمه ای مختصر در فضیلت قرآن، تفسیر آن، اهداف قرآن و محتویات آن دارد که ضمن آن مختصری از مقدمه قرطبی در تفسیرش درباره فضائل قرآن، ترغیب به آن، فضل طالب، قاری، مستمع و عامل به قرآن و کیفیت تلاوت آن، را نقل می کند. طنطاوی در مقدمه خود اشاره ای به تلاش علما در تحقیق، تألیف، تدریس و تفسیر قرآن و انواع آن، معنای تفسیر و روش اتخاذ شده در الوسیط دارد.
روش کلی طنطاوی به این شکل است که در آغاز سوره ها، اطلاعات کلی درباره نام، وجه تسمیه، عدد آیات، محل نزول و فضل سوره و برخی آیات آن، ارائه می دهد. در ذکر عدد آیات گاه به اختلاف بین بصریون و کوفیون از این جهت پرداخته، موارد اختلافی را بیان می دارد. در فضائل آیات و سوره ها نیز از احادیث منقول از پیامبر(ص) که غالباً در منابع دسته اول اهل سنت (صحاح سته) می باشد، استفاده می نماید.
مفسر درصدد بیان تناسب سوره ها بوده و ابتدای هر سوره مناسبت آن را با سوره قبل و وجه تقدیم سوره قبل بر این سوره، را بیان می دارد. پس از آن در بیانی نسبتاً طولانی (مثلاً در سوره بقره از صفحه 28 تا 36 جلد اول) به تفصیلی از مقاصد سوره، به تفکیک مقاطع مختلف آیات، و مشخص نمودن آنها، اقدام می کند.
مفسّر پس از اتمام مباحث مربوط به سوره، به شرح و بیان لغوی الفاظ قرآنی و تبیین مراد آنها می پردازد. آنگاه در صورت پذیرش صحت، اسباب نزول برخی از آیات را که دارای اسباب نزول هستند، یادآور می شود (اسباب نزول مربوط به کلیت سوره را در بخش اطلاعات مربوط به آن ارائه می دهد). سپس معانی اجمالی آیات و یا جملات برخی از آیات طولانی را ذکر می کند. در این بخش بیان وجوه بلاغی، موعظه ای، آداب و احکام به کمک آیات دیگر، احادیث نبوی و اقوال علمای پیشین و معاصر، انجام می گیرد.
wikinoor: التفسیر_الوسیط_للقرآن_الکریم