الت دوزی

بریدن آلت زنانه ( معروف به نوع ۳ و در آفریقا معروف به ختنه فرعونی ) توسط سازمان بهداشت جهانی به عنوان برداشتن لبه کوچک و لبه بزرگ و بخیه زدن کس تعریف شده است. هم اکنون این کار بیش تر در شمال شرقی آفریقا، به ویژه جیبوتی، اریتره، اتیوپی، سومالی و سودان صورت می پذیرد.
پس از انجام عمل، دیواره ای از پوسته و گوشت، ورودی مهبل را احاطه می کند. پیش از جوش خوردن کامل زخم ناشی از عمل، سوراخ کوچکی در کس ایجاد می کنند تا ادرار و خون قاعدگی امکان خروج از بدن زن را داشته باشد. معمولاً در این عمل، کلیتوریس نیز برداشته می شود. پس از عمل و به منظور نقاحت، پاهای فرد را دو تا چهار هفته به هم می بندند تا زخم جوش بخورد.
در زمان ازدواج، کس زنی که این عمل بر روی وی انجام گرفته، توسط کیر شوهر یا توسط چاقو باز می شود و در زمان زاییدن نیز سوارخ را عمیق تر می کنند و پس از آن دوباره آن را می بندند که به آن «آلت دوزی دوباره» نیز می گویند. این عمل سبب دردهای شدید مزمن، اختلالات ادراری، عدم باروری، دشواری زایش، فیستول زایمانی و خونریزی منجر به مرگ می شود.
در مردان این عمل با قرار دادن گیره ای در غلفه کیر صورت می گیرد. در یونان باستان، ورزشکاران، خوانندگان و دیگر نمایش دهندگاه برای عموم از یک گیره برای بستن غلفه کیر بهره می برده اند و کیر را توسط آن به یک سمت می کشاندند که این عمل را kynodesme به معنای تحت الفظی «گره سگی» می گفته اند.
این عمل در واقع به مثابه ریاضت و خویش تن داری در نظر گرفته می شد و گاهی نیز نشانه شرم و آزرم بوده است. در نمایش های هنری، نشان دادن کیر بزرگ و به ویژه سرنره بسیار زشت و زننده تلقی می شده است. در واقع فرد با بستن کیر خود توسط گیره یا بندی تلاش می کرد تا از خجالت و بی وقاری نشان دادن آلت تناسلی خود، کاری که تنها افراد پست جامعه نظیر بربرها و بردگان بدان اقدام می کردند، دوری کند؛ بنابراین این کار از نظر اخلاقی مورد توجه بوده است.