البقعه

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
بقع (۱ بار)

«بُقْعَه» به معنای قطعه زمینی است که نسبت به اطرافش مشخص است.
محلّ. قسمتی از زمین . قاموس گوید: بقعه (بضم اوّل و گاهی به فتح آن) تکّهای از زمین است که در هیئت زمین مجاور نیست. در اقرب قطعه‏ای از زمین گفته است.