آلبرت اویلنبرگ ( زاده ۱۰ اوت ۱۸۴۰ - درگذشته ۳ ژوئیه ۱۹۱۷ ) یک متخصص مغز و اعصاب آلمانی بود که در برلین متولد شد.
او در یک خانواده یهودی متولد شد، در دانشگاه های برلین، برن و زوریخ در رشته پزشکی تحصیل کرد و در سال ۱۸۶۱ مدرک دکترای خود را گرفت. از جمله استادان او، یوهانس پیتر مولر ( ۱۸۵۸–۱۸۰۱ ) ، لودویگ ترائوبه ( ۱۸۷۶–۱۸۱۸ ) و آلبرشت فون گراف ( ۱۸۷۰–۱۸۲۸ ) بودند. بعداً استاد فارماکولوژی در دانشگاه گریفسوالد شد و در سال ۱۸۸۲ استاد عصب شناسی در برلین شد.
... [مشاهده متن کامل]
اویلنبورگ را به خاطر آثار مکتوبش به یاد می آورند. جاه طلبانه ترین اثر او چند جلدی دانشنامه واقعی کامل پزشکی است که در چهار نسخه بین سال های ۱۸۸۰ و ۱۹۱۴ منتشر شد. بعدها در دوران حرفه ای خود به رشته جنسیت شناسی علاقه مند شد و یکی از سردبیران نشریه مجله سکسولوژی بود. در سال ۱۹۰۲ اویلنبورگ اثری در مورد آزاردوستی با عنوان Sadismus und Masochismus ( سادیسم و مازوخیسم ) نوشت.
دیگر نوشته های اصلی اویلنبرگ عبارتند از:
• کتاب درسی بیماری های عصبی عملکردی بر اساس فیزیولوژی. ۱۸۷۱، صفحه ۷۱۲: سندرم پاری - رومبرگ.
• آسیب شناسی سمپاتیک. مقاله برنده جایزه، با پل گاتمن ( ۱۸۹۳–۱۸۳۴ ) . برلین، ۱۸۷۳.
• راهنمای درمان عمومی و روش درمانی. با سیمون ساموئل ( ۱۸۹۹–۱۸۳۳ ) . سه جلد، برلین/وین، ۱۸۹۹–۱۸۹۸.
• مارکی دو ساد. سخنرانی در انجمن روان شناسی در برلین برگزار شد. اولین بار در ۲۵ مارس ۱۸۹۹در مجله Zukunft منتشر شد.
• کتاب درسی روش های معاینه بالینی و کاربرد آنها در تشخیص های پزشکی خاص. با ویلهلم کوله ( ۱۹۳۵–۱۸۶۸ ) و ویلهلم واینترود ( ۱۹۲۰–۱۸۶۶ ) . شامل تعدادی رساله در مورد روش های بررسی خون توسط کوله و ارنست گراویتز ( ۱۹۱۱–۱۸۶۰ ) ، ۱۹۰۴.
بسیاری از آثار او به جنبه فیزیولوژیک عصب شناسی می پردازد، از جمله مطالعاتی که او دربارهٔ مراکز وازوموتور مغز انجام داد. او اولین کسی بود که یک بیماری عصبی - عضلانی نادر به نام پارامیوتونی مادرزادی را توصیف کرد، اختلالی که گاهی اوقات به آن «بیماری اویلنبرگ» می گویند.
در سال ۱۹۱۳، همراه با مگنوس هیرشفلد ( ۱۹۳۵–۱۸۶۸ ) و ایوان بلوخ ( ۱۹۲۲–۱۸۷۲ ) ، او انجمن پزشکی سکسولوژی و اصلاح نژادی را تأسیس کرد.
او در یک خانواده یهودی متولد شد، در دانشگاه های برلین، برن و زوریخ در رشته پزشکی تحصیل کرد و در سال ۱۸۶۱ مدرک دکترای خود را گرفت. از جمله استادان او، یوهانس پیتر مولر ( ۱۸۵۸–۱۸۰۱ ) ، لودویگ ترائوبه ( ۱۸۷۶–۱۸۱۸ ) و آلبرشت فون گراف ( ۱۸۷۰–۱۸۲۸ ) بودند. بعداً استاد فارماکولوژی در دانشگاه گریفسوالد شد و در سال ۱۸۸۲ استاد عصب شناسی در برلین شد.
... [مشاهده متن کامل]
اویلنبورگ را به خاطر آثار مکتوبش به یاد می آورند. جاه طلبانه ترین اثر او چند جلدی دانشنامه واقعی کامل پزشکی است که در چهار نسخه بین سال های ۱۸۸۰ و ۱۹۱۴ منتشر شد. بعدها در دوران حرفه ای خود به رشته جنسیت شناسی علاقه مند شد و یکی از سردبیران نشریه مجله سکسولوژی بود. در سال ۱۹۰۲ اویلنبورگ اثری در مورد آزاردوستی با عنوان Sadismus und Masochismus ( سادیسم و مازوخیسم ) نوشت.
دیگر نوشته های اصلی اویلنبرگ عبارتند از:
• کتاب درسی بیماری های عصبی عملکردی بر اساس فیزیولوژی. ۱۸۷۱، صفحه ۷۱۲: سندرم پاری - رومبرگ.
• آسیب شناسی سمپاتیک. مقاله برنده جایزه، با پل گاتمن ( ۱۸۹۳–۱۸۳۴ ) . برلین، ۱۸۷۳.
• راهنمای درمان عمومی و روش درمانی. با سیمون ساموئل ( ۱۸۹۹–۱۸۳۳ ) . سه جلد، برلین/وین، ۱۸۹۹–۱۸۹۸.
• مارکی دو ساد. سخنرانی در انجمن روان شناسی در برلین برگزار شد. اولین بار در ۲۵ مارس ۱۸۹۹در مجله Zukunft منتشر شد.
• کتاب درسی روش های معاینه بالینی و کاربرد آنها در تشخیص های پزشکی خاص. با ویلهلم کوله ( ۱۹۳۵–۱۸۶۸ ) و ویلهلم واینترود ( ۱۹۲۰–۱۸۶۶ ) . شامل تعدادی رساله در مورد روش های بررسی خون توسط کوله و ارنست گراویتز ( ۱۹۱۱–۱۸۶۰ ) ، ۱۹۰۴.
بسیاری از آثار او به جنبه فیزیولوژیک عصب شناسی می پردازد، از جمله مطالعاتی که او دربارهٔ مراکز وازوموتور مغز انجام داد. او اولین کسی بود که یک بیماری عصبی - عضلانی نادر به نام پارامیوتونی مادرزادی را توصیف کرد، اختلالی که گاهی اوقات به آن «بیماری اویلنبرگ» می گویند.
در سال ۱۹۱۳، همراه با مگنوس هیرشفلد ( ۱۹۳۵–۱۸۶۸ ) و ایوان بلوخ ( ۱۹۲۲–۱۸۷۲ ) ، او انجمن پزشکی سکسولوژی و اصلاح نژادی را تأسیس کرد.
