آلایش هسته ای. آلایش هسته ای آلودگی است که توسط زباله ها یا پسماندهای هسته ای ایجاد می گردد. این ها موادی هستند که در نیروگاه های هسته ای از طریق شکافت هسته ای تولید می شوند.
تمام ترکیبات اورانیوم پرتوزا هستند. در کل، ترکیبات اورانیوم به سختی جذب روده و ریه می شوند و خطرات رادیولوژیکی آن باقی می ماند. فلز خالص اورانیوم نیز خطر آتش سوزی به همراه دارد. فرد ممکن است با تنفس غبار اورانیوم در هوا یا خوردن و آشامیدن آب و غذا در معرض این عنصر قرار بگیرد. البته بیشتر این عمل از طریق خوردن آب و غذا صورت می گیرد. جذب روزانه اورانیوم در غذا ۰٫۰۷ تا ۱٫۱ میکروگرم می باشد. مقدار اورانیوم در هوا معمولاً بسیار ناچیز است. افرادی که در کنار تأسیسات هسته ای دولت یا معادن استخراج اورانیوم زندگی می کنند، بیشتر در معرض این عنصر قرار می گیرند. اورانیوم ممکن است که از راه تنفس یا بلع یا در موارد استثنایی از طریق شکافی روی پوست وارد بدن شود. اورانیوم توسط پوست جذب نمی شود و ذرات آلفای تابش شده از این عنصر نمی تواند به پوست نفوذ کند؛ بنابراین اورانیومی که خارج از بدن باشد، نمی تواند به اندازه اورانیوم داخل بدن مضر و خطرناک باشد. اگر اورانیوم به بدن وارد شود، ممکن است موجب سرطان شده یا به کلیه ها آسیب برساند.
به طور کلی در تماس با مواد پرتوزا دو نوع آلودگی وجود دارد:
• سطح پائین، که بیشتر در مصارف پزشکی نظیر رادیولوژی، پرتودرمانی و اشعه ایکس وجود دارد. در این سطح، به دلیل آن که مواد پرتوزا، عمر کوتاهی دارند، خیلی سریع از بین می روند.
• سطح بالا، که در اثر حضور در مرکز راکتور هسته ای به وجود می آید، مواد پرتوزا نظیر اورانیوم، پلوتونیوم و دیگر عناصر رادیو اکتیوی به هنگام شکافت هسته ای تولید می شوند. بسیاری از عناصر تولید شده در این فرایند نیمه عمر بالایی دارند. بعضی از این مواد تا صدها سال نیز وجود دارند که وجود آن ها صدمات جبران ناپذیری را به محیط زیست وارد می کند.
هر نوع فلز سنگین مانند اورانیوم در اثر واکنش های هسته ای می تواند به زباله یا پسماند اتمی تبدیل شود. معمولاً منظور از زباله اتمی باقی مانده سوخت رآکتور اتمی است. خود فلز اورانیوم مقداری پرتوزایی طبیعی دارد. این مقدار بسیار اندک بوده و تشعشعات و پرتوهایی که از آن خارج می شوند، در حد خطرناکی نیست. تنها در صورت تماس مداوم است که ممکن است اثرات ناخوشایند و بیماری به بار آورد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفتمام ترکیبات اورانیوم پرتوزا هستند. در کل، ترکیبات اورانیوم به سختی جذب روده و ریه می شوند و خطرات رادیولوژیکی آن باقی می ماند. فلز خالص اورانیوم نیز خطر آتش سوزی به همراه دارد. فرد ممکن است با تنفس غبار اورانیوم در هوا یا خوردن و آشامیدن آب و غذا در معرض این عنصر قرار بگیرد. البته بیشتر این عمل از طریق خوردن آب و غذا صورت می گیرد. جذب روزانه اورانیوم در غذا ۰٫۰۷ تا ۱٫۱ میکروگرم می باشد. مقدار اورانیوم در هوا معمولاً بسیار ناچیز است. افرادی که در کنار تأسیسات هسته ای دولت یا معادن استخراج اورانیوم زندگی می کنند، بیشتر در معرض این عنصر قرار می گیرند. اورانیوم ممکن است که از راه تنفس یا بلع یا در موارد استثنایی از طریق شکافی روی پوست وارد بدن شود. اورانیوم توسط پوست جذب نمی شود و ذرات آلفای تابش شده از این عنصر نمی تواند به پوست نفوذ کند؛ بنابراین اورانیومی که خارج از بدن باشد، نمی تواند به اندازه اورانیوم داخل بدن مضر و خطرناک باشد. اگر اورانیوم به بدن وارد شود، ممکن است موجب سرطان شده یا به کلیه ها آسیب برساند.
به طور کلی در تماس با مواد پرتوزا دو نوع آلودگی وجود دارد:
• سطح پائین، که بیشتر در مصارف پزشکی نظیر رادیولوژی، پرتودرمانی و اشعه ایکس وجود دارد. در این سطح، به دلیل آن که مواد پرتوزا، عمر کوتاهی دارند، خیلی سریع از بین می روند.
• سطح بالا، که در اثر حضور در مرکز راکتور هسته ای به وجود می آید، مواد پرتوزا نظیر اورانیوم، پلوتونیوم و دیگر عناصر رادیو اکتیوی به هنگام شکافت هسته ای تولید می شوند. بسیاری از عناصر تولید شده در این فرایند نیمه عمر بالایی دارند. بعضی از این مواد تا صدها سال نیز وجود دارند که وجود آن ها صدمات جبران ناپذیری را به محیط زیست وارد می کند.
هر نوع فلز سنگین مانند اورانیوم در اثر واکنش های هسته ای می تواند به زباله یا پسماند اتمی تبدیل شود. معمولاً منظور از زباله اتمی باقی مانده سوخت رآکتور اتمی است. خود فلز اورانیوم مقداری پرتوزایی طبیعی دارد. این مقدار بسیار اندک بوده و تشعشعات و پرتوهایی که از آن خارج می شوند، در حد خطرناکی نیست. تنها در صورت تماس مداوم است که ممکن است اثرات ناخوشایند و بیماری به بار آورد.
wiki: آلایش هسته ای