[ویکی نور] الإمامة الإلهیة تقریرات درس شیخ محمد سند، پیرامون موضوع امامت در تشیع که توسط شاگردان ایشان تقریر شده است. نویسنده در این کتاب ضمن تبیین دیدگاه تشیع در رابطه با امامت و طرح موضوعاتی چون توسل و شفاعت به شبهات مخالفان پاسخ گفته است.
کتاب در پنج جلد تنظیم شده است. هر یک از جلدهای کتاب مشتمل بر یک مقدمه است؛ علاوه بر آن جلد اول یک مدخل نیز در خود جای داده است. مطالب در جلد اول تا سوم در ضمن هشت فصل پیاپی ارائه شده است. پس ازآن، جلد چهارم در چهارفصل و جلد پنجم در سه فصل مجزا تألیف شده است. مقرر جلد اول سید محمدعلی بحرالعلوم، جلد دوم و سوم محمدرضا ساعدی، جلد چهارم قیصر تمیمی و جلد پنجم حسن عالی است.
نویسنده در ارائه مباحث خود از آیات قرآن کریم فراوان بهره گرفته است. در استفاده از دیگر منابع نیز تنها به منابع اهل سنت بسنده نکرده بلکه از منابع شیعی و حتی سخنان علمای شیعه نیز استفاده کرده است.
نویسنده در مدخل کتاب چنین می نویسد که بحث پیرامون موضوع امامت به جهت عمق معنا و تعدد جوانب آن بحثی ساده نیست. کمترین درجه شناخت نسبت به امام این است که او همانند نبی است جز این که دارای مقام نبوت نیست. کار زمانی سخت تر می شود که محقق بخواهد تمامی شبهات و اشکالاتی که در طول ده ها سال مطرح شده را پاسخ گوید. سپس تذکر پنج نکته را لازم دانسته که اولین و آخرین نکته بدین شرح است:
جلد اول کتاب در ضمن سه فصل مطرح شده است. نویسنده اولین فصل را با عنوان شیوه معرفت دینی آغاز کرده است. وی چهار دلیل کتاب، سنت، عقل و معرفت قلبی را در این زمینه مطرح کرده و پیش از ورود به بحث، طرح دو مقدمه را ضروری دانسته است: اول این که حکم شرعی به دو بخش فقهی و اصولی تقسیم می شود. مراد از اولی حکم شرعی واقعی است که به جعل اولی مانند وجوب نماز و قرائت سوره و وجوب خمس ناظر به واقع است. اما دومی حکمی طریقی و هدف از آن احراز حکم واقعی است. دومین مقدمه پیرامون اهمیت شناخت مکاتب مختلفی است که محقق علم عقاید نیازمند شناخت آن هاست که از آن جمله اند: مکتب مشاییین، مکتب اشراقیین، مکتب عرفانی و مکتب متکلمین. نویسنده هر یک از این مکاتب را به اختصار معرفی کرده است.
وی در بخشی از فصل سوم، اصطلاح امامت را از موضوعاتی دانسته است که سبب بحث و جل بین متکلمین و فقهایی از صحابه و تابعین و غیر آن ها از آغاز عصر رسالت شده است. وی سپس اقوال متکلمین -که امامت زعامت دنیوی و دینی است- را مطرح کرده و معنای امامت را از این هم وسیع تر می داند. وی امامت را محور اتصال بین زمین و آسمان و خالق و مخلوق دانسته که از ابتدای خلقت آغاز شده و تا روز قیامت ادامه دارد. وی امامت را مقام الهی می داند که مختص مذهب امامیه اثناعشری است.
کتاب در پنج جلد تنظیم شده است. هر یک از جلدهای کتاب مشتمل بر یک مقدمه است؛ علاوه بر آن جلد اول یک مدخل نیز در خود جای داده است. مطالب در جلد اول تا سوم در ضمن هشت فصل پیاپی ارائه شده است. پس ازآن، جلد چهارم در چهارفصل و جلد پنجم در سه فصل مجزا تألیف شده است. مقرر جلد اول سید محمدعلی بحرالعلوم، جلد دوم و سوم محمدرضا ساعدی، جلد چهارم قیصر تمیمی و جلد پنجم حسن عالی است.
نویسنده در ارائه مباحث خود از آیات قرآن کریم فراوان بهره گرفته است. در استفاده از دیگر منابع نیز تنها به منابع اهل سنت بسنده نکرده بلکه از منابع شیعی و حتی سخنان علمای شیعه نیز استفاده کرده است.
نویسنده در مدخل کتاب چنین می نویسد که بحث پیرامون موضوع امامت به جهت عمق معنا و تعدد جوانب آن بحثی ساده نیست. کمترین درجه شناخت نسبت به امام این است که او همانند نبی است جز این که دارای مقام نبوت نیست. کار زمانی سخت تر می شود که محقق بخواهد تمامی شبهات و اشکالاتی که در طول ده ها سال مطرح شده را پاسخ گوید. سپس تذکر پنج نکته را لازم دانسته که اولین و آخرین نکته بدین شرح است:
جلد اول کتاب در ضمن سه فصل مطرح شده است. نویسنده اولین فصل را با عنوان شیوه معرفت دینی آغاز کرده است. وی چهار دلیل کتاب، سنت، عقل و معرفت قلبی را در این زمینه مطرح کرده و پیش از ورود به بحث، طرح دو مقدمه را ضروری دانسته است: اول این که حکم شرعی به دو بخش فقهی و اصولی تقسیم می شود. مراد از اولی حکم شرعی واقعی است که به جعل اولی مانند وجوب نماز و قرائت سوره و وجوب خمس ناظر به واقع است. اما دومی حکمی طریقی و هدف از آن احراز حکم واقعی است. دومین مقدمه پیرامون اهمیت شناخت مکاتب مختلفی است که محقق علم عقاید نیازمند شناخت آن هاست که از آن جمله اند: مکتب مشاییین، مکتب اشراقیین، مکتب عرفانی و مکتب متکلمین. نویسنده هر یک از این مکاتب را به اختصار معرفی کرده است.
وی در بخشی از فصل سوم، اصطلاح امامت را از موضوعاتی دانسته است که سبب بحث و جل بین متکلمین و فقهایی از صحابه و تابعین و غیر آن ها از آغاز عصر رسالت شده است. وی سپس اقوال متکلمین -که امامت زعامت دنیوی و دینی است- را مطرح کرده و معنای امامت را از این هم وسیع تر می داند. وی امامت را محور اتصال بین زمین و آسمان و خالق و مخلوق دانسته که از ابتدای خلقت آغاز شده و تا روز قیامت ادامه دارد. وی امامت را مقام الهی می داند که مختص مذهب امامیه اثناعشری است.
wikinoor: الإمامة_الإلهیة