( آل طاهر ) آل طاهر. [ ل ِ هَِ ] ( اِخ ) طاهریان. نام سلسله ای از امرای خراسان از اولاد طاهربن حسین بن مصعب ، ملقب بذوالیمینین. این دوده ایرانی از205 تا 259 هَ.ق. در خراسان استقلال داشته اند. طاهر ذوالیمینین سرسلسله آنان ، سردار مشهور عباسیان ( که در قصیده ای معروف ، بایرانی بودن خویش می بالد ) از جانب مأمون به سال 205 بحکومت منصوب گردید و پس از یک سال و نیم دعوی استقلال کرده و در روز جمعه ای از جمادی الاَّخره سال 207 در نیشابور نام مأمون از خطبه بینداخت. پس از او پسرش طلحه به همین سال بجای پدر نشست و چند نوبت با حمزةبن عبداﷲ خارجی حرب کرد و سرانجام به سال 213 درگذشت. بعد از او برادرش عبداﷲبن طاهر فرمانروائی خراسان و کرمان یافت و با بابک خرم دین مصاف داده او را بشکست و نیز مازیاربن قارن حکمران طبرستان را مغلوب و دستگیر کرده نزد مأمون خلیفه فرستاد و در سال 230 فرمان یافت. سپس امارت خراسان بابوطیب طاهربن عبداﷲ رسید و او مدت 18 سال حکم راند و در 248 وفات کرد. و محمدبن طاهر جای پدر گرفت و عاقبت در 259 یعقوب لیث صفاری این خاندان را برانداخت.
