ال جلایر

/~AlejalAyer/

لغت نامه دهخدا

( آل جلایر ) آل جلایر. [ ل ِ ج َ ی ِ ] ( اِخ ) ایلکانیان از 740تا 836 هَ.ق. در عراق فرمانروای مستقل بوده ، و بعض آنها آذربایجان و موصل و دیاربکر را نیز در تصرف داشته اند. مؤسس این سلسله حسن بزرگ از رؤسای ایل جلایر، و شماره ایشان شش تن و مقر حکمرانی آنان بغداد بوده است. این سلسله را امرای قراقویونلو برانداختند و آخرین فرمانروای آنها موسوم به شاه ولد بوده است.
امیر شیخ حسن بزرگ بن امیر حسین بن آقبوقابن ایلکانی ( 740-757 )، سلطان شیخ اویس بن شیخ حسن ( 757-776 )، سلطان حسین بن شیخ اویس ( 776-784 )، سلطان احمدبن شیخ اویس ( 784-813 )، شاه ولدبن شیخ علی بن شیخ اویس ( 813-814 )، سلطان اویس بن شاه ولد ( 814-824 )، سلطان محمودبن شاه ولد ( 824-827 )، سلطان حسین بن علاءالدولةبن سلطان احمد ( 827-836 )، و امیر اصفهان پسر قرایوسف او را بکشت و سلسله آل جلایر منقرض گردید. و بطوری که محمّد قزوینی مرقوم داشته اند ایلخانیان با خاء معجمه است.

فرهنگ فارسی

( آل جلایر ) ایلکانیان

دانشنامه آزاد فارسی

آل جلایر. رجوع شود به:جلایریان (حک: ۷۴۰ـ۸۳۵ق)
wikijoo: آل_جلایر

پیشنهاد کاربران

بپرس