ال اروادی

که اومد تو جاده و فقط با دوقدم از جاده عبور کرد قدمهای خیلییی بزرگی داشت بابام داد زد اون چیه کم موند ماشین چپ بشه از ترسمون ولی فقط چند لحظه یا دقیقه دیدیم و غیب شد و با سرعت خیلی زیاد از ترسمون از اونجا رد شدیم رفتیم بعد فهمیدیم آل آروادی بوده . . . . خیلیییییییییی بزرگه شاید ما بغلش باشیم تا زانوهاش باشیم

پدرم با من گفت : مادرت لیلا بــود
او برای پدرت ، درّ بی هــمتا بـود
بانگاهش بر من زندگی می بخشـــــید
هر نگاهش بر من یک جهان مــی ارزید
مادرت معشوقه ، من هم عاشق بـودم
او اگر عذرا بود ، من چو وامـــق بودم
تا به دنیا آیی خیلی مشتاقت بود
تا ببیند رویت ، خیلی بی طاقت بـــود
روزها تا که گذشت سپری شد نه مـاه
روز میلاد تو شد ، یعنی آن روز ِ ســیاه
از پزشک و ماما ده ما خالی بـود
جهل و نا آگاهی ، حاکم و والــــی بـــود
پیر و زالی در ده ، کار ماما می کرد
در گرفتاری ها چاره ی ما مــــی کرد
پیـــــر زن را پیش مـــــــــادرت آوردیــــــم
هر چه را او می خواست زود حاضر کردیـــم
گفت بالای سرش پنجه گرگ آویزیــــــد
آهن و سوزن و تیغ ، دور مـــادر ریزید
تا اجنّه نکند ، یک زمان آهنگش
گفت سیلی بزنید ، بر رخ بــی رنگش
پیر زن صد گونه ، چاره می اندیشید
قفل ما باز نشد زان همه دستـه کلید
نسخه اش هیچ اثر بر زن بی چاره نکرد
جهل درمانده شد و ، درد را چاره نکــرد
مادر از صبح به شام با اجل می جنگید
مرگ با چهره ی زشت ، دور او می چــرخید
بی رمق گشته تنش کارش از کار گـذشت
لحظه ها چون یک سال، بر من آن روز گــذشت
جای خود را تا روز، بر شب تیره سپرد
شام شد ، لیک پدر ، جز غم و غصه نخورد
آن شبِ شوم و سیاه ، برف شد بوران شد
تازه من فهمیدم ، خانه ام ویران شد
آل جهل آمده بود ، طبقی داشت بـه دست
دیو فقر از خانه ، کمرم را بشکست
مانده بودم تنها ، دشمن از هر سو تاخت
پدرت بی چاره همه چیزش را باخــت
همه چیز پدرت ، مادرت لیلا بــود
حاصل غارت شوم ، آه و واویلا بود
مادرت فارغ شد ، غصه اش با ما ماند
رخت ازاین دنیا بست ، پدرت تنها ماند
یادگار مادر قصه ی ما ایـن است
غصه ای جان فرسا ، قصه ای غمگین است
قسمتی از شعر آل جهل ( علی باقری )