اقرار افترازنندگان

[ویکی فقه] اقرار افترازنندگان (قرآن). افترازنندگان به خدا درباره کفر خویش، هنگام جان دادن اعتراف می کنند.
فمن اظـلم ممن افتری علی الله کذبا اوکذب بـایـته... حتی اذا جآءتهم رسلنا یتوفونهم قالوا این ما کنتم تدعون من دون الله قالوا ضلوا عنا وشهدوا علی انفسهم انهم کانوا کـفرین.(چه کسی ستمکارتر است از آنها که بر خدا دروغ می بندند، یا آیات او را تکذیب می کنند؟! آنها نصیبشان را از آنچه مقدّر شده (از نعمتها و مواهب این جهان) می برند؛ تا زمانی که فرستادگان ما (فرشتگان قبض ارواح ) به سراغشان روند و جانشان را بگیرند؛ از آنها می پرسند: «کجایند معبودهایی که غیر از خدا می خواندید؟! (چرا به یاری شما نمی آیند؟!)» می گویند: «آنها (همه) گم شدند (و از ما دور گشتند!)» و بر ضد خود گواهی می دهند که کافر بودند!)
تفسیر
در چندین آیه از قرآن با تعبیرهای مختلفی،" ستمکارترین مردم" معرفی شده اند، ولی صفاتی که برای آنها بیان شده همه به یک ریشه باز می گردد و آن شرک و بت پرستی و تکذیب آیات پروردگار است، در آیه مورد بحث، علاوه بر تکذیب آیات الهی، تهمت و افتراء بر خدا به عنوان صفت بارز آنان، ذکر شده است. با توجه به اینکه از دیدگاه قرآن، ریشه تمام بدبختیها شرک، و سرمایه همه سعادتها توحید است، روشن می شود که چرا این افراد گمراه و گمراه کننده، ستمکارترین مردمند، اینها هم به خویشتن ظلم می کنند، هم به جامعه ای که به آن تعلق دارند، بذر نفاق و پراکندگی را در همه جا می پاشند و مانع بزرگی بر سر راه وحدت صفوف و پیشرفتها و اصلاحات واقعی هستند. مراد از افتراء بر خدا به کذب در آیه " فَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَری ..." شرک ورزیدن به خدا و انکار توحید است .