اقتصاد کره جنوبی

اقتصاد کره جنوبی یازدهمین اقتصاد بزرگ جهان و چهارمین اقتصاد بزرگ آسیا است. اقتصاد مختلط کره جنوبی در تسلط چند شرکت خوشه ای خانوادگی است که در زبان کره ای به آن ها چایبول می گویند. [ ۱۳] [ ۱۴] [ ۱۵] با این حال به نظر نمی رسد سلطهٔ چایبول ها تداوم داشته باشد چون در غیر این صورت سرعت دگرگونی اقتصاد کره به زیان نسل های آینده کند خواهد شد. [ ۱۶] [ ۱۷] [ ۱۸] در طول چند نسل، کره جنوبی توانست از کشوری که در میان ملل فقیر عالم رده بندی می شد به کشوری توسعه یافته با درآمد بالا تبدیل شود. برخی این رشد اقتصادی را به یک معجزه تشبیه کرده اند و نام آن را «معجزه رود هان» گذاشته اند[ ۱۹] . این معجزه باعث شده کره جنوبی در میان کشورهای عضو سازمان همکاری و توسعه اقتصادی و همچنین گروه ۲۰ قرار گیرد. این کشور پس از رکود بزرگ مالی همچنان یکی از سریع ترین نرخ های رشد را در میان کشورهای توسعه یافته در اختیار دارد. جیم اونیل اقتصاددان بریتانیایی، کره جنوبی را یکی از یازده کشوری می داند که در میانه های سده ۲۱ میلادی بر اقتصاد جهانی تسلط خواهند یافت.
سیاست گذاری مطلوب برای توسعه اقتصادی مانند آنچه که ژاپن برای ترمیم اقتصاد خود به کار بست[ ۲۰] ، کره جنوبی را که زمانی به عنوان مقر پشتیبانی نیروهای آمریکایی پیش از جنگ کره و پس از آن عمل می کرد به موفقیت رساند. اصول این سیاست گذاری مبتنی بر آموزش دقیق و تربیت مردمان باسواد و باانگیزه بود و همین مسائل باعث شد تا رونق شدید فناوری و رشد اقتصادی سریع در این کشور رخ دهد. [ ۲۱] فقر منابع طبیعی و جمعیت زیاد در کره جنوبی باعث شده بود که رشد مداوم جمعیت و تشکیل یک بازار بزرگ مصرفی در داخل عملی نگردد. از این رو سیاست گذاران این کشور راهبرد صادرات محور را به عنوان سوخت اقتصاد کره برگزیدند. این سیاست باعث شد تا کره جنوبی در سال ۲۰۱۴ به عنوان هفتمین صادرکننده و هفتمین واردکننده در سطح جهان شناخته شود. بانک کره و موسسه توسعه کره به طور منظم گزارش هایی در خصوص نماگرهای اقتصادی و گرایش اقتصادی کره جنوبی منتشر می کنند. [ ۲۲] [ ۲۳]
اقتصاد کره جنوبی در جریان بحران مالی ۱۹۹۷ آسیا متحمل بحران نقدینگی شد[ ۲۴] و از این رو به شدت به کمک مالی صندوق بین المللی پول تکیه کرد. این کمک ها باعث شد اقتصاد این کشور نوسازی شود و سپس با سیاست های کیم دای جونگ ( مشهور به دی جی نومیکس ) رئیس جمهور کره جنوبی همراه گشت. [ ۲۵] [ ۲۶] [ ۲۷] یکی از فواید این سیاست ها، توسعه ملی در زمینه صنعت فناوری اطلاعات و ارتباطات بود. [ ۲۸] دولت کره جنوبی از گذشته برای تسریع در بکارگیری فناوری های جدید از یارانه استفاده می کرد و از این رو باعث شد تا استانداردهای موبایل سریع تر در اقتصاد این کشور به کار گرفته شود. [ ۲۹] رشد فناوری اطلاعات و ارتباطات در کره بیشتر بر بخش سخت افزاری استوار شده است که موجب توسعهٔ نفوذ مخابرات سیمی و بی سیم در این کشور شده اما این پیشرفت به همان اندازه در بخش نرم افزاری به وجود نیامده است. توسعه بخش نرم افزاری باعث تولید اپلیکیشن های خلاقانه و خدمات ارزش افزوده می گردد. [ ۳۰] اقتصاد کره جنوبی در بخش لوازم الکترونیکی مصرفی[ ۳۱] ، اینترنت موبایل[ ۳۲] [ ۳۳] و تلفن های هوشمند[ ۳۴] در جهان سرآمد است. تنها در سال ۲۰۰۹ تلویزیون های ال سی دی کره جنوبی ۳۷٪ از بازار جهانی را در اختیار داشتند و این در حالی بود که در سال ۲۰۰۷ این میزان معادل ۲۷٪ بود. [ ۳۵] اقتصاد کره جنوبی از لحاظ شاخص توسعهٔ فناوری اطلاعات و ارتباطات در سال ۲۰۱۵ رتبه نخست در سطح جهان[ ۳۶] و رتبه نخست بلومبرگ از نظر شاخص خلاقیت را در همان سال کسب کرد. [ ۳۷]