اقاخانیه

[ویکی فقه] آقاخانیه. آقاخانیه نام یکی از فرق مهم اسماعیلیه است، بازماندگان اسماعیلیه نزاریه از شاخه الموت هستند، از آن جا که امامان این فرقه ملقب به آقاخان هستند، آن ها را آقاخانیه (آغاخانیه) می نامند.
در دوره حکومت فاطمیون اسماعیلی در مصر، مستنصرباللّه هشتمین خلیفه، فرزند بزرگ تر خود نزار را به امامت برگزید.بعد از مرگ مستنصر در سال۴۸۷ق. افضل جمالی، فرمانده سپاهیان، نزار را برکنار و برادرش مستعلی را به خلافت رساند، اما نزار نپذیرفت و به طرف اسکندریه فرار کرد و در آن جا در همان سال به دست افضل کشته شد.
الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج۱۰، ص۲۳۷، عزالدین محمد بن محمد شیبانی.
در زمان مستنصر، حسن صباح به آیین اسماعیلی درآمد، او در سال ۴۷۱ق، به مصر رفت و جزو طرفداران خلافت نزار شد. به دستور مستعلی او را از مصر بیرون کردند، وی به ایران بازگشت و در سال ۴۹۴ق
الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، ج۱۰، ص۳۱۶، عزالدین محمد بن محمد شیبانی.
شاخه قاسم شاهی که به آقاخانیه معروفند تا روزگار ما، دوام آورده است.
مختصری در تاریخ اسماعیلیه، دفتری، ج۱، ص۲۲۴، فرهاد، ترجمه فریدون بدره ای، تهران، ۱۳۷۸ش.
...

[ویکی شیعه] آقاخانیه. آقاخانیه بازمانده فرقه اسماعیلیه نزاری هستند که در حال حاضر به امامت کریم، معروف به آقاخان چهارم اعتقاد دارند. آقاخان ها خود را از نسل امامان نزاری می دانند. عنوان آقاخان برگرفته از لقب یکی از پدران ایشان به نام حسن علی شاه است که در زمان قاجاریه از سوی فتحعلی شاه قاجار(۱۲۱۱-۱۲۵۰) لقب آقاخان گرفت و در زمان محمد شاه قاجار حاکم کرمان شد. آقاخان بعد از اختلاف با قاجاریه، از ایران خارج شد و به افغانستان رفته و با حمایت دولت انگلیس در هندوستان اقامت گزید. تا کنون سه تن از نسل او به امامت اسماعیلیان رسیده اند. آقاخان ها از زمان آقاخان سوم به اروپا مهاجرت کردند.
امروزه پیروان فرقه آقاخانیه در کشورهای متعددی پراکنده اند. بیشتر آنان در شبه قاره هند و آسیای میانه و بخشی دیگر در کشورهای قاره اروپا و آمریکای شمالی و نیز افریقا سکونت دارند.
پس از حمله مغول به ایران و از میان رفتن قلعه های نزاریان، بازماندگان آنان، در مناطق مختلفی پراکنده شدند و مدت طولانی در حالت تقیه زندگی می کردند. در سده نهم میلادی نزاریانی که در انجدان در نزدیکی محلات زندگی می کردند وارد مرحله ای از تجدید حیات دینی شدند. امامان نزاری که خود را از نسل رکن الدین خورشاه می دانستند، در این دوران با ارسال نمایندگانی ارتباط خود را با اسماعیلیان سایر نقاط جهان افزایش دادند و به تقویت پایگاه اجتماعی و سیاسی خود پرداختند.