افکنی

لغت نامه دهخدا

افکنی. [ اَ ک َ ] ( حامص ) حاصل مصدر از افکندن که به صورت ترکیب آید :
یکی کاروان جمله شاهین و باز
بچرغ و کلنگ افکنی تیزتاز.
نظامی.
گرفته مزن در حریف افکنی
گرفته شوی گر گرفته زنی.
نظامی.
بدشمن گر آیی بخصم افکنی
گشاده بر و بازوی بهمنی.
نظامی.
ز خصم تو چون مملکت گشت سیر
بخصم افکنی پای درنه دلیر.
نظامی.
برآرم سگان را ز شورافکنی
که با شیر بازیست گورافکنی.
نظامی.
بشیرافکنی در شکارآمدند.
نظامی.
بصیدافکنی می نبشتند راه.
نظامی.
دو هفته کم و بیش در کوه و دشت
بصیدافکنی راه را می نوشت.
نظامی.

پیشنهاد کاربران