افکنش شدت بیشینه ( به انگلیسی: Maximum Intensity Projection ) یا به اختصار MIP، در علوم نرم افزار کاربردی نام یک الگوریتم پردازش تصویری است.
از این الگوریتم در انجیوگرافی تشدید مغناطیسی جهت تصویرگیری رگ های خونی و نیز در توموگرافی رایانه ای استفاده می شود.
این روش نخستین بار برای استفاده در پزشکی هسته ای توسط جرالد والیس در سال ۱۹۸۸ ابداع گردید. مقالهٔ وی در نشریه IEEE به چاپ رسید. [ ۱]
MIP یک الگوریتم پرتو افکنی ( Ray tracing ) می باشد. در MIP گروهی از پیکسل های مشابه در هر برش ( مثلاً ام آر آی ) انتخاب گشته و پیکسلی که شدت بیشینه دارد پیش افکنی ( projected ) می گردد. [ ۲] به طور مثال پیکسل ( ۱٫۱ ) در هر برش یا مقطع با پیکسل ( ۱٫۱ ) برش مجاور مقایسه می گردد. و این عمل مقایسه برای تمام برش ها تکرار شده و نقاط بیشینه یادداشت می گردند. از به هم پیوستن این نقاط بیشینه شدت در فضای واکسلی، تصویر نهایی حاصل می گردد که در آن رگ ها روشن دیده می شوند و زمینه بافتی در عوض تاریک است. دلیل روشن شدن رگ ها اثرات مغناطیسی توام با حرکت جریان درون آنهاست.
از نقاط ضعف این الگوریتم این است که گاهی چیزهای دیگری نیز غیر از رگهای خونی ( مثل مثلاً چربی ) شدت بالایی در تصویر به خود می گیرند. از دیگر معایب نسبی می توان اثرات اشباعی ( saturation effects ) که حاصل مغناطیس شدن مکرر توسط پالسهای RF می باشند را نام برد. گاهی نیز تصویر دچار آرتیفکت پرده کرکره ای ( Venetian Blind Artefact ) می گردد. این آرتیفکت ویژهٔ دنباله پالسی از نوع MOTSA است که برای کاهش اثرات اشباعی بکار می رود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز این الگوریتم در انجیوگرافی تشدید مغناطیسی جهت تصویرگیری رگ های خونی و نیز در توموگرافی رایانه ای استفاده می شود.
این روش نخستین بار برای استفاده در پزشکی هسته ای توسط جرالد والیس در سال ۱۹۸۸ ابداع گردید. مقالهٔ وی در نشریه IEEE به چاپ رسید. [ ۱]
MIP یک الگوریتم پرتو افکنی ( Ray tracing ) می باشد. در MIP گروهی از پیکسل های مشابه در هر برش ( مثلاً ام آر آی ) انتخاب گشته و پیکسلی که شدت بیشینه دارد پیش افکنی ( projected ) می گردد. [ ۲] به طور مثال پیکسل ( ۱٫۱ ) در هر برش یا مقطع با پیکسل ( ۱٫۱ ) برش مجاور مقایسه می گردد. و این عمل مقایسه برای تمام برش ها تکرار شده و نقاط بیشینه یادداشت می گردند. از به هم پیوستن این نقاط بیشینه شدت در فضای واکسلی، تصویر نهایی حاصل می گردد که در آن رگ ها روشن دیده می شوند و زمینه بافتی در عوض تاریک است. دلیل روشن شدن رگ ها اثرات مغناطیسی توام با حرکت جریان درون آنهاست.
از نقاط ضعف این الگوریتم این است که گاهی چیزهای دیگری نیز غیر از رگهای خونی ( مثل مثلاً چربی ) شدت بالایی در تصویر به خود می گیرند. از دیگر معایب نسبی می توان اثرات اشباعی ( saturation effects ) که حاصل مغناطیس شدن مکرر توسط پالسهای RF می باشند را نام برد. گاهی نیز تصویر دچار آرتیفکت پرده کرکره ای ( Venetian Blind Artefact ) می گردد. این آرتیفکت ویژهٔ دنباله پالسی از نوع MOTSA است که برای کاهش اثرات اشباعی بکار می رود.
wiki: افکنش شدت بیشینه