افوه الاودی. [ اَف ْ وَ هُل ْ اَ ] ( اِخ ) لقب شاعر وحکیم معروف عرب دوره جاهلی است و اسم و نسب وی چنین است : صلاءةبن عمروبن مالک بن عوف بن حرث بن عبه ( او ضبه )بن اودبن صعب بن سعدالعشیرة. وی بدان جهت که لبهایش درشت و دندانهایش ظاهر بود به افوه ملقب شد. و اودی نسبت است به اود که بطنی است از بطون سعدالعشیرة. او از بزرگان شعرای قدیم جاهلی و سید قوم خود و پیشوای آنان در محارب بود. و عرب او را از حکما میشمارند.او در حدود سال 50 هَ. ق. درگذشت. و در بعضی مآخذ افوه الاوذی بذال معجمه ضبط شده است. مواعظ و نصایح فراوانی از وی باقی مانده و اشعار بسیاری نیز از وی درباره محارباتش بجا مانده است. ( از بلوغ الارب ) ( از صبح الاعشی ) ( از اعلام زرکلی ) ( از قاموس الاعلام ترکی ). و رجوع به تاریخ الخلفا ص 135 و عقدالفرید و فهرست آن و البیان والتبیین و فهرست آن و عیون الاخبار ج 3 شود.
