افضل الدین خونجی. [ اَ ض َ لُدْ دی ] ( اِخ ) محمدبن ناماوار مکنی به ابوعبداﷲ است. وی از مشاهیر حکماء واطباء اسلام بود و در علوم شرعی و غیره ید طولایی داشت. او در اواخر عمر بمنصب قاضی القضاتی مصر رسید و به سال 646 هَ. ق. درگذشت. ( از قاموس الاعلام ترکی ). سیوطی در حسن المحاضره آرد: محمدبن ناماواربن عبدالملک خونجی فیلسوف بود و بسال 590 هَ. ق. متولد شد و در علوم اوایل وحید عصر گردید. و در آخر عمر پس از عزل شیخ عزالدین عبدالاسلام قاضی القضاة سرزمین گردید. سیوطی گوید: این از عجایب است که امام ائمه شرق و غرب وشیخ الاسلام را از منصب قضا معزول سازند و مردی فیلسوف را بجای او منصب قضا دهند، باید از گردش روزگار عبرت آموخت. او در پایان اضافه میکند که خونجی در رمضان سال 642 هَ. ق. درگذشت .از تألیفات او است : 1 - شرح مقاله ابن سینا. 2 - مقالة فی الحدود والرسوم. 3 - کتاب الجمل فی علم المنطق. 4 - کشف الاسرار فی الطبیعی. 5 - الموجز، فی المنطق. 6 - ادوارالحمیات. ( از حسن المحاضره فی احوال مصر والقاهره ) ( قاموس الاعلام ترکی ). و رجوع به تاریخ الخلفا و فهرست آن و عیون الاخبار ج 2 صص 120 - 121 شود.
