آفساید. آفساید قانونی در ورزش فوتبال است. براساس این قانون بازیکنی که در موقعیت آفساید قرار دارد حق مشارکت فعال در بازی را ندارد. بازیکنی در موقعیت آفساید است که در هنگام زدن ضربه توپ توسط هم تیمی اش هم جلوتر از توپ و هم جلوتر از بازیکن ماقبل آخر تیم حریف به دروازۀ حریف باشد. [ ۱]
از آن جا که دروازه بان معمولاً نزدیک ترین بازیکن هر تیم به دروازۀ خودی است، موقعیت آفساید معمولاً به معنای جلوتر بودن مهاجم از آخرین مدافع تیم حریف تعریف می شود. در صورت تخطی از این قانون خطای آفساید اعلام شده و توپ در مالکیت تیم حریف قرار داده می شود. وقتی بازیکنی که صاحب توپ است جلو تر از هم تیمی اش باشد و اگر بازیکن توپ را به هم تیمی اش که در آفساید قرار دارد پاس بدهد و بازیکن وقتی که ضربه زده میشود پشت توپ باشد خطای افساید گرفته نمی شود.
وجود قانون آفساید از تمرکز بازیکنان در جلوی دروازۀ حریف جلوگیری کرده، چون هیچ بازیکنی نمی تواند در نزدیکی دروازۀ حریف ایستاده و با صبر کردن برای توپ شانسی برای گل زدن داشته باشد و امکان ارسال پاس های بلند به نزدیکی دروازۀ حریف هم محدود می شود. به این ترتیب مدافعان نیز می توانند از دروازۀ خودی فاصله بگیرند و در جریان بازی مشارکت بیشتری داشته باشند. همه اعضا بدن ( بجز دستها ) در آفساید گیری حساب میشوند. [ ۲]
ریشۀ آفساید به مسابقات فوتبال مدارس خصوصی انگلیس در سدۀ نوزدهم می رسد. معمولاً قانون آفساید در آن دوران سخت گیرانه تر از آفساید در حال حاضر اعمال می شد به طوری که در برخی مسابقات هر بازیکنی که جلوتر از توپ قرار داشته باشد «آف هیز ساید» ( off his side ) محسوب می شد و در نتیجه بازیکنان عملاً نبایستی میان توپ و دروازۀ حریف قرار می گرفتند که مشابه قانون کنونی آفساید در راگبی است. در نقطۀ مقابل در قوانین فوتبال شفیلد که میان سال های ۱۸۵۷ تا ۱۸۷۷ در شهر شفیلد اجرا می شد و باشگاه فوتبال شفیلد براساس آن تأسیس گردید، قانون آفساید وجود نداشت و در نتیجه تعدادی از بازیکنان معروف به «تمام کننده» به طور دائم در نزدیکی دروازۀ حریف می ایستادند.
با پیشرفت فوتبال در دهۀ ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ آفساید به مهم ترین اختلاف باشگاه های فوتبال تبدیل شده بود. باشگاه شفیلد از تمام کننده های خود چشم پوشی کرده و آفساید را پذیرفته بود اما به این شکل که حداقل یک بازیکن مدافع بایستی میان مهاجم و دروازه قرار داشته باشد. اتحادیۀ فوتبال انگلیس هم نظریۀ باشگاه کمبریج مبنی بر این که حداقل چهار بازیکن مدافع بایستی میان توپ و دروازه باشند را تلطیف کرده و آن را به حداقل سه بازیکن کاهش داد. در نهایت شفیلدی ها هم قانون اتحادیۀ فوتبال را پذیرفتند و «قاعدۀ سه بازیکن» به قانون رسمی آفساید تا سال ۱۹۲۵ تبدیل شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز آن جا که دروازه بان معمولاً نزدیک ترین بازیکن هر تیم به دروازۀ خودی است، موقعیت آفساید معمولاً به معنای جلوتر بودن مهاجم از آخرین مدافع تیم حریف تعریف می شود. در صورت تخطی از این قانون خطای آفساید اعلام شده و توپ در مالکیت تیم حریف قرار داده می شود. وقتی بازیکنی که صاحب توپ است جلو تر از هم تیمی اش باشد و اگر بازیکن توپ را به هم تیمی اش که در آفساید قرار دارد پاس بدهد و بازیکن وقتی که ضربه زده میشود پشت توپ باشد خطای افساید گرفته نمی شود.
وجود قانون آفساید از تمرکز بازیکنان در جلوی دروازۀ حریف جلوگیری کرده، چون هیچ بازیکنی نمی تواند در نزدیکی دروازۀ حریف ایستاده و با صبر کردن برای توپ شانسی برای گل زدن داشته باشد و امکان ارسال پاس های بلند به نزدیکی دروازۀ حریف هم محدود می شود. به این ترتیب مدافعان نیز می توانند از دروازۀ خودی فاصله بگیرند و در جریان بازی مشارکت بیشتری داشته باشند. همه اعضا بدن ( بجز دستها ) در آفساید گیری حساب میشوند. [ ۲]
ریشۀ آفساید به مسابقات فوتبال مدارس خصوصی انگلیس در سدۀ نوزدهم می رسد. معمولاً قانون آفساید در آن دوران سخت گیرانه تر از آفساید در حال حاضر اعمال می شد به طوری که در برخی مسابقات هر بازیکنی که جلوتر از توپ قرار داشته باشد «آف هیز ساید» ( off his side ) محسوب می شد و در نتیجه بازیکنان عملاً نبایستی میان توپ و دروازۀ حریف قرار می گرفتند که مشابه قانون کنونی آفساید در راگبی است. در نقطۀ مقابل در قوانین فوتبال شفیلد که میان سال های ۱۸۵۷ تا ۱۸۷۷ در شهر شفیلد اجرا می شد و باشگاه فوتبال شفیلد براساس آن تأسیس گردید، قانون آفساید وجود نداشت و در نتیجه تعدادی از بازیکنان معروف به «تمام کننده» به طور دائم در نزدیکی دروازۀ حریف می ایستادند.
با پیشرفت فوتبال در دهۀ ۱۸۶۰ و ۱۸۷۰ آفساید به مهم ترین اختلاف باشگاه های فوتبال تبدیل شده بود. باشگاه شفیلد از تمام کننده های خود چشم پوشی کرده و آفساید را پذیرفته بود اما به این شکل که حداقل یک بازیکن مدافع بایستی میان مهاجم و دروازه قرار داشته باشد. اتحادیۀ فوتبال انگلیس هم نظریۀ باشگاه کمبریج مبنی بر این که حداقل چهار بازیکن مدافع بایستی میان توپ و دروازه باشند را تلطیف کرده و آن را به حداقل سه بازیکن کاهش داد. در نهایت شفیلدی ها هم قانون اتحادیۀ فوتبال را پذیرفتند و «قاعدۀ سه بازیکن» به قانون رسمی آفساید تا سال ۱۹۲۵ تبدیل شد.
wiki: آفساید