افرین خوان

لغت نامه دهخدا

( آفرین خوان ) آفرین خوان. [ ف َ خوا / خا ] ( نف مرکب ) آفرین گوی :
بجان آمدند آن سپاه مهان
شدند آفرین خوان بشاه جهان.

فردوسی.

بر آن راه و رسم آفرین خوان شدند
شهنشاه را بنده فرمان شدند.

نظامی.

( آفرین خوان ) آفرین گوی

( آفرین خوان ) آفرین گو، ستایش کننده.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید