افروغ

۱. واژه �افروغ�
�افروغ� در فارسی به معنای نور، روشنایی، تابش است.
ریشه آن در فارسی میانه و اوستایی دیده می شود:
اوستایی: āfra به معنی �پرتو، تابش�
فارسی میانه: afruγ به معنی �روشنایی دادن�
این واژه کاملاً ایرانی و اوستایی - فارسی است و هیچ ارتباطی با زبان ترکی ندارد.
منابع معتبر:
MacKenzie, D. N. , A Concise Pahlavi Dictionary, 1971
Windfuhr, Gernot, Persian Grammar, 2009
- - -
۲. واژه �انجوغ� و �بونجوغ�
ادعا شده �انجوغ� از �چمجوغ� ترکی آمده و به معنی نیشگون گرفتن است.
بررسی تاریخی و فرهنگ های ترکی نشان می دهد که چنین واژه ای در ترکی قدیم و عثمانی وجود ندارد.
واژه های مشابه در فارسی، مثل �منجق� ( که در فارسی به مهره کوچک یا جمع شده اطلاق می شود ) ریشه در فارسی و اوستایی دارد و نه ترکی.
ساختار واژه ها نیز با قواعد صرف و ترکیب ترکی متفاوت است: در ترکی، پسوندهای جمع، مالکیت و حالت مشخص هستند، نه �جوغ� یا �بون� به این شکل.
منابع معتبر:
Clauson, Sir Gerard, An Etymological Dictionary of Pre - Thirteenth - Century Turkish, 1972
Steingass, F. , A Comprehensive Persian - English Dictionary, 1892
- - -
۳. تحلیل ساختاری و تاریخی
ادعا: �افروغ، افروز، افروختن� ترکی است و فقط پسوندها فرق دارند.
واقعیت: این سه واژه در فارسی ریشه مشترک ایرانی دارند و با اوستایی و پهلوی قابل ردیابی اند:
افروز ← افروختن ← افروغ
در ترکی، چنین واژگان با ریشه �afr� یا �afro� وجود ندارد.
- - -
✅ جمع بندی
همه این ادعاها مبتنی بر تشابه ظاهری یا فرضیات بدون سند است.
واژه های فارسی �افروغ، افروز، منجق� و… ریشه ایرانی دارند و هیچ منبع معتبر ترکی آنها را پشتیبانی نمی کند.
رجوع به فرهنگ های معتبر اوستایی، فارسی میانه، فارسی نو و ترکی قدیم نشان می دهد این ادعاها کاملاً جعلی و غیرعلمی است.
- - -