افرایم یا افرام سوری ( حدود ۳۰۶ – ۳۷۳ میلادی ) کشیش، اِلهیات و شاعر سده چهارم میلادی و در منابع مسیحی ملقب به چنگ روح القدس است. [ ۱]
پدران کلیسا، همه یونانی و لاتینی زبان نبودند. در سده دوم ایمان مسیحی به قلمرو سوری زبانِ پادشاهی اوسروهن[ ۲] گسترش یافت که پایتخت آن اِدِسا[ ۳] بود. بَردَیصان[ ۴] پیشوای برجستهٔ کلیسای سده دوم سوریه، و از مخالفین گنوسیسم بود اما دیدگاه های او آن قدر مبهم بود که بدان ظن بدعت می رفت. در این دوران پادشاه آبگار[ ۵] نهم که در سال ۲۱۲ درگذشت، مسیحی شد. در سده سوم، این پادشاهی جزو قلمرو امپراتوری روم شد و ارتباط بین مسیحیت سوری در اِدسا و مسیحیت یونانیِ انطاکیه، تحکیم یافت.
افرایم[ ۶] در آغاز سده چهارم میلادی در نصیبین[ ۷] حوالی مرز شاهنشاهی ساسانی چشم به جهان گشود. یعقوب[ ۸] اسقف نصیبین، افرایم را تعمید داد و تا زمان مرگ خود در ۳۳۸ او را تحت آموزش داشت. یعقوب از پیشوایان زهد و ریاضت بود ( ریاضت مبتنی بر نفی جهان و پذیرش فقر و تجرد ) و افرایم نیز به سلک راهبان درآمد. افرایم در نصیبین تدریس می کرد. پارس ها بارها شهر را مورد حمله قرار دادند و بالاخره در سال ۳۶۳ آن را تصرف کردند. افرایم نیز به همراه بسیاری دیگر از مسیحیان به شهر اِدِسا رفت و تا زمان مرگ خود در سال ۳۷۳، در آنجا آموزش می داد. افرایم نویسندهٔ برجستهٔ کلیسای سوری است. او تفسیرهایی بر کتاب مقدس نوشت، همچنین موعظات و آثاری در مورد اصول بنیادین مسیحیت در مقابله با بدعت ها، و نیز سرودهایی به نگارش درآورد. او به عنوان شاعر بسیار مورد احترام بود و «چنگ روح القدس» لقب گرفت. آثار او عمدتاً به زبان های یونانی و ارمنی ترجمه شدند.
نجارزاده ای با صلیبش، هوشمندانه بر هاویه[ ۹] که همه را فرو می بلعد، پلی زد، و بدان بشریت را به سوی حیات رهنمون شد. بشریت که به واسطهٔ درختی ( درخت باغ عدن ) به هاویه سقوط کرد، توسط درختی ( صلیب ) نیز حیات یافت. پس این درخت نه فقط تلخی بلکه شیرینی نیز به بار آورد، تا ما بیاموزیم که هیچ یک از مخلوقات خدا نمی توانند در برابر او مقاومت کنند. جلال بر تو باد که صلیبت را پلی ساختی بر وادی مرگ تا ارواح انسانی بتوانند از آن بگذرند و از قلمرو موت به قلمرو حیات گام بگذارند!
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپدران کلیسا، همه یونانی و لاتینی زبان نبودند. در سده دوم ایمان مسیحی به قلمرو سوری زبانِ پادشاهی اوسروهن[ ۲] گسترش یافت که پایتخت آن اِدِسا[ ۳] بود. بَردَیصان[ ۴] پیشوای برجستهٔ کلیسای سده دوم سوریه، و از مخالفین گنوسیسم بود اما دیدگاه های او آن قدر مبهم بود که بدان ظن بدعت می رفت. در این دوران پادشاه آبگار[ ۵] نهم که در سال ۲۱۲ درگذشت، مسیحی شد. در سده سوم، این پادشاهی جزو قلمرو امپراتوری روم شد و ارتباط بین مسیحیت سوری در اِدسا و مسیحیت یونانیِ انطاکیه، تحکیم یافت.
افرایم[ ۶] در آغاز سده چهارم میلادی در نصیبین[ ۷] حوالی مرز شاهنشاهی ساسانی چشم به جهان گشود. یعقوب[ ۸] اسقف نصیبین، افرایم را تعمید داد و تا زمان مرگ خود در ۳۳۸ او را تحت آموزش داشت. یعقوب از پیشوایان زهد و ریاضت بود ( ریاضت مبتنی بر نفی جهان و پذیرش فقر و تجرد ) و افرایم نیز به سلک راهبان درآمد. افرایم در نصیبین تدریس می کرد. پارس ها بارها شهر را مورد حمله قرار دادند و بالاخره در سال ۳۶۳ آن را تصرف کردند. افرایم نیز به همراه بسیاری دیگر از مسیحیان به شهر اِدِسا رفت و تا زمان مرگ خود در سال ۳۷۳، در آنجا آموزش می داد. افرایم نویسندهٔ برجستهٔ کلیسای سوری است. او تفسیرهایی بر کتاب مقدس نوشت، همچنین موعظات و آثاری در مورد اصول بنیادین مسیحیت در مقابله با بدعت ها، و نیز سرودهایی به نگارش درآورد. او به عنوان شاعر بسیار مورد احترام بود و «چنگ روح القدس» لقب گرفت. آثار او عمدتاً به زبان های یونانی و ارمنی ترجمه شدند.
نجارزاده ای با صلیبش، هوشمندانه بر هاویه[ ۹] که همه را فرو می بلعد، پلی زد، و بدان بشریت را به سوی حیات رهنمون شد. بشریت که به واسطهٔ درختی ( درخت باغ عدن ) به هاویه سقوط کرد، توسط درختی ( صلیب ) نیز حیات یافت. پس این درخت نه فقط تلخی بلکه شیرینی نیز به بار آورد، تا ما بیاموزیم که هیچ یک از مخلوقات خدا نمی توانند در برابر او مقاومت کنند. جلال بر تو باد که صلیبت را پلی ساختی بر وادی مرگ تا ارواح انسانی بتوانند از آن بگذرند و از قلمرو موت به قلمرو حیات گام بگذارند!
wiki: افرایم سوری