افتک

لغت نامه دهخدا

افتک. [ اَ ت َ ] ( ع ن تف ) نعت تفضیلی از فتک بمعنی بناگاه گرفتن و ناگاه کشتن کسی را و رویاروئی زخم رسانیدن و جز آن.
- امثال :
افتک من البراص .
افتک من الجاف .
افتک من الحرث بن ظالم .
افتک من عمروبن کلثوم . ( از مجمع الامثال میدانی ).
و برای آگاهی بموارد استعمال مثالهای مزبور رجوع به مجمعالامثال میدانی ذیل فتک شود.

پیشنهاد کاربران